Franska.nl

 

 

‘Acht jaar geleden ben ik ontmoederd. Mijn kinderen besloten zich van mij af te keren, nadat ik nadat ik was gescheiden van hun vader met wie ik 26 jaar samen was. We kregen vijf kinderen, maar hoe fantastisch dat ook was, de relatie met mijn man maakte me van binnen langzaam dood. 

 

Het begon als een sprookje. Twee mensen die hun leven samen wilden delen, een man die graag vader wilde worden en een vrouw die zich in alles naar haar man voegde. Ons eerste kind werd geboren toen ik 22 jaar was en ontlokte mijn vader de opmerking: ‘Maar je bent zelf nog een kind!’ Zo voelde ik dat zelf helemaal niet want ik had verantwoordelijkheidsgevoel, een groot hart en een tomeloze energie. Drie jaar later kwam er een tweede dochter bij, maar toen verschenen de eerste barsten in onze relatie. 

 

Mijn echtgenoot kleineerde me in het bijzijn van anderen, ook van onze kinderen, en gaf me totaal geen genegenheid en intimiteit. Iedere keer als ik dacht dat ik ermee wilde stoppen, gaf hij me toch weer een klein beetje aandacht en daar was ik dan weer tevreden mee. Ik ging op een gegeven moment echt geloven dat ik zo slecht en fout was als hij zei. Dat niemand mij lief vond en dat ik in een vorig leven waarschijnlijk een heks was geweest.

 

Wat was waarheid? Wat was fictie? Zijn manipulaties waren aan de orde van de dag. Aantrekken, afstoten, liefhebben, vernederen, glashard liegen en de leugen als waarheid verkopen. Het hield maar niet op en ik raakte depressief, wat me nog kwetsbaarder maakte. Volgens mijn man had ik last van mijn eigen perceptie. Ik kon niet helder nadenken en dus zat het ‘probleem’ in mijn hoofd en was het niet echt. Dat maakte hij mij dag in dag uit wijs. Ik verschrompelde en bestond al bijna niet meer. Toen Emma, onze dochter van twaalf, mij op een dag in zijn bijzijn een bitch noemde, en hij alleen maar zei: ‘Je zal het er wel naar gemaakt hebben’, viel bij mij het kwartje. Deze man moet me niet en ik hem ook niet! 

 

Ik vroeg een scheiding aan en in het gesprek met de mediator kwam aan de orde hoe we het aan onze, inmiddels vijf, kinderen zouden vertellen. ‘Dat hoeft niet meer,’ zei hij, ‘ik heb het de oudste twee al verteld en ik ga het er straks over hebben met Emma.’ Ik voelde de grond onder mij wegzakken. Dit was dus de reden dat de oudste twee mij niet meer wilden spreken en dat ze Moederdag hadden overgeslagen. Je begrijpt het al: ook Emma wilde mij niet meer zien. 

 

Mijn ex-man kocht een woning voor zichzelf en ik hielp hem zelfs om het huis te schilderen. Emma zou daar permanent gaan wonen en Julian, onze 13-jarige zoon en Tess, onze jongste dochter, zouden daar ook komen en slapen ingevolge de bezoekregeling.

 

Julian en Tess bleven met mij achter in het grote huis. Een week nadat mijn ex in zijn nieuwe woning was getrokken, vroeg Julian of hij daar ook heen mocht verhuizen. Papa had zo’n mooie computer en ook een nieuwe PlayStation voor hem gekocht, dus hij was liever bij zijn vader. Ik liet hem gaan met pijn in mijn hart. Wat moest ik doen? 

 

Ik vroeg Veilig Thuis mij te helpen, maar ze deden niets. Ouderverstoting zagen zij niet. Mijn oudste dochter stuurde me een mail waarin ze me beschuldigde van kindermishandeling en gaf aan dit bij elke instantie aan te kaarten als ik niet zou stoppen om Julian en Tess bij hun vader weg te halen. Ik stuurde deze mail door naar Veilig Thuis en zij startten eindelijk een onderzoek naar de vermeende kindermishandeling. Na een half jaar waren ze eruit: er was geen sprake van kindermishandeling. Maar ja, de kinderen woonden inmiddels al een jaar bij hun vader, dus terugplaatsen ging niet meer want dat zou te veel onrust betekenen. Ondertussen had ik de kinderen niet meer gezien of gesproken want de bezoekregeling werd voortdurend geschonden. Dan zat ik met pannen vol eten op ze te wachten en dan belde ik hun vader, maar die zei dan alleen maar: ‘Ze eten niet bij een bitch en ik kan ze ook niet dwingen hè?’ Radeloos werd ik ervan. 

 

Nog steeds is dat gevoel een doodenge diepe zwarte put. Wat heb ik hen aangedaan? Wat is er nou precies gebeurd? Ben ik gek? Wat doe ik verkeerd? Ik kreeg een signaal van iemand in de buurt van de kinderen dat Julian me zo miste en dat hij steeds verder leek af te glijden. Inmiddels had ik een woning bemachtigd, een straat achter het huis van mijn ex-man. Ik nodigde Julian uit om te komen eten en hij kwam! Na een paar maanden kon hij pas vertellen wat hem was overkomen. Papa en Emma vormden een pact waar niemand tussenkwam. Ze was het lievelingskind van haar vader, het Golden Child. Julian zelf werd continu genegeerd, alsof hij er niet bij hoorde. Hij had voortdurend honger, kapotte en te kleine kleren, te kleine schoenen, ging niet naar de kapper omdat hij al zijn zakgeld uitgaf aan eten. Maar hij had ook het blowen ontdekt en was bij vlagen depressief. Ik probeerde om hem samen met mijn nieuwe partner weer op de been te krijgen door hem te overladen met liefde en aandacht. 

 

Nu, na acht jaar, heb ik nog altijd geen contact met de drie oudste dochters. Julian en Emma, mijn jongste dochter, wonen bij mij en mijn nieuwe partner. De kinderen zijn beschadigd. Julian heeft inmiddels het contact met zijn vader verbroken. Emma heeft nog wel een bezoekregeling met haar vader, maar dit gaat niet van harte. Een jaar na de scheiding stopte mijn ex met het betalen van de kinderalimentatie. Ik zeg er maar niets van, want ik weet dat alles dat ik onderneem op het gebied van geld enorme consequenties heeft en daar heb ik geen zin in. Ik werk me liever kapot om niet afhankelijk te hoeven zijn van dit monster en om wat er nog over is van mijn gezin te kunnen geven wat zij nodig hebben.’

 

Sabines naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.