Ken je dat? Steeds maar weer een andere vervanger voor je huisarts?
Dan is deze oplossing misschien wel toekomstmuziek.
‘Ik dacht ik kom even kijken’, zei Guus. Guus was onze huisarts en ik had hem die middag gebeld omdat ik me zorgen maakte om mijn dochter. Hij had me gerustgesteld: moeders doen dat nou eenmaal, zich zorgen maken. Maar nu hij toch op ronde was – wat wil zeggen op zijn fietsje door zijn wijk van patiënt naar patiënt – en langs mijn huis kwam, kwam hij toch maar even binnen. ‘Of komt het niet uit?’ vroeg Guus nog.
De dagen van Guus zijn over helaas. Als ik nu naar mijn huisarts moet, zie ik meestal niet hem maar een van zijn waarnemers en ook die wisselen sneller dan een gemiddeld mens van sokken wisselt. Laatst zag ik mijn echte huisarts nog wel bij de supermarkt. Hij keek me aan, maar zonder ook maar de geringste blijk van herkenning. Ik twijfelde nog wel even maar besloot dat de zelfscankassa geen decorum was voor een hernieuwde kennismaking met mijn huisarts.
Niet alleen in Amsterdam verschraalt de huisartsenzorg zienderogen door een niet aflatende administratieve rompslomp, een te hoge werkdruk en structureel te weinig tijd om per patiënt te kunnen besteden. Ook in de provincie zien bewoners zich continu geconfronteerd met alwéér een andere vervanger of invaller.
Maar in Lexmond werd daar iets op gevonden toen de dokterspraktijk in het dorp te koop kwam en een inwoner toevallig hoorde over Buurtdokters: een jong bedrijf dat samen met huisartsen bestaande praktijken overneemt, waarbij de artsen samen met Buurtdokters een maatschap vormen waarin de artsen verantwoordelijk zijn voor de medische gang van zaken en het bedrijf voor de zakelijke kant: administratie, personeelsbeleid en bijvoorbeeld hulp bij innovatie.
Buurtdokters zag wel iets in Lexmond en beloofde op zoek te gaan naar twee artsen. Die werden al snel gevonden – vooral ook aangetrokken door het vooruitzicht van een heleboel niet-medische taken en handelingen te worden ontlast en te kunnen doen waarvoor ze hebben doorgeleerd: voor mensen zorgen en ze zo mogelijk beter maken. Op 1 oktober gaan ze van start en de Lexmonders zijn er lyrisch over. Vooral de oudere bewoners verheugen zich op een huisdokter die niet eerst hun naam moet opzoeken om zich te herinneren waar ze aan lijden. En stel je eens even voor dat je belt voor een afspraak en dat je nog zomaar diezelfde dag terechtkunt? Of dat je je huisarts tegen het lijf loopt bij de buurtsuper en dat hij je niet alleen groet maar ook je naam weet?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
