Even het nieuws doornemen
Ik wil beginnen met een persoonlijke ontboezeming rond het nieuws van deze week.
Allereerst was het natuurlijk ook de week van Koningsdag. Ik behoor tot de groep mensen die met de beste wil van de wereld geen enkel zinnig argument kan bedenken om voor een koningshuis te zijn. Het is niet van deze tijd dat je koning of koningin wordt, toevallig omdat je de oudste zoon of dochter van de vorst bent. Wij vinden het toch ook niet normaal als het oudste kind van Mark Rutte de komende premier van ons land wordt. Ik weet, dat is lastig je voor te stellen, maar het gaat om het idee.
Maar toen ik op de vrijmarkt van ons kleine dorp liep en later de samenvatting van Koningsdag zag, kon ik mij geen beter nationaal symbool voor verbinding voorstellen dan Willem-Alexander. Geen begenadigd spreker, maakt onbegrijpelijke fouten, maar functioneert op het belangrijkste niveau wel goed, namelijk dat hij zich realiseert dat hij samen met Maxima, vooral samen met Maxima, en zijn dochters symbool van saamhorigheid in ons land is, en dat dat in een tijd dat in ons continent een gruwelijke oorlog woedt, meer dan ooit belangrijk is.
Mat andere woorden, rationeel is er geen reden te bedenken een koninklijke dynastie in leven te houden, maar emotioneel soms wel. Daar heb ik enkele voorwaarden bij, namelijk dat Willem-Alexander ophoudt met jagen op zijn landgoed, niet tijdens een lockdown op vakantie gaat en dat Maxima haar man geen speedboat van 2 miljoen geeft met als argument: ‘Hij wilde dat zo graag.’
En mag hij zeggen dat hij niet als Poetin wil worden? Natuurlijk! Achteraf had ik graag gezien dat Wilhelmina in de 30’er jaren dat over Hitler had gezegd en dat Nederland toen net zo ruimhartig Joodse vluchtelingen had ontvangen als Oekraïners nu.
Moeten we het echt over Johan Derksen hebben? Ik ben ook baby boomer van net na de oorlog, dus gepuberd in de 60’er jaren. Nou, wat wij allemaal in die tijd uithaalden!
Naast ons woonde een jongen die na een ongeluk een houten been had. Dat been hebben wij een keer afgepakt en gebruikt om een kampvuur te maken. Jammer dat die buurjongen -en zijn ouders- dat niet konden waarderen. Maar wij hadden de grootste lol, tja jaren 60, toen was dat allemaal heel gewoon.
En mijn zus vertelde dat zij in die tijd op een feestje een besnorde voetballer van Veendam tegenkwam, aan wie iedereen meteen een hekel had, omdat hij zo arrogant deed. Hij dronk veel te veel, kotste het kamerbreed tapijt (dat had bijna iedereen toen) onder en viel bewusteloos op de bank neer. Mijn zus heeft toen met een paar vriendinnen zijn geslachtsdeel in een bankschroef vastgezet, beetje stevig aangedraaid, en zijn toen naar huis gegaan. Zelden zo gelachen; tja, dat ging zo in de 60’er jaren.
Ik hoop dat je begrepen hebt dat ik natuurlijk dat soort dingen niet deed -en mijn zus ook niet-, jaren 60 of niet. En dat crimineel gedrag ook toen niet gewoon was. Maar Johan Derksen heeft het moreel besef van een bromvlieg en vindt verkrachting heel gewoon, als je het zelf maar als jeugdzonde ziet.
Maar goed, het was, en dat blijft helaas nog wel even, vooral de week van de oorlog in Oekraïne. Het lijkt voor ons, zo’n 2000 kilometer daarvandaan, alsof het een rustige week was in dat zo zwaar getroffen land. Niets is minder waar.
Er zijn nu zo’n 5,5 miljoen mensen daar hun land ontvlucht, ongeveer 500.000 zijn gedeporteerd naar Rusland, vaak verder getransporteerd naar Siberië, daarnaast hebben vele miljoenen hun huis verloren en zwerven nu door hun eigen land.
Enige lichtpuntje deze week? De eerste, belangrijke, stap is gezet om Sywert van Lienden en zijn medebendeleden hun geld af te nemen.
