Franska.nl

Wat je dus eigenlijk zegt

‘Wat je dus eigenlijk zegt…’ Dat is een term waarmee je mij binnen twee seconden op de kast krijgt. 

 

Het is een vervelend geëvolueerde term die tegenwoordig vaker wordt mísbruikt dan gébruikt.

 

Lang geleden leerde je bij lessen in gespreksvoering (of verkoop) dat het handig was om de uitspraken (of wensen) van je gesprekpartner te bundelen. Heeft een klant voor een nieuwe keuken 124 wensen, dan is het goed om de boel even samen te vatten voordat je richting modern of eikenhout loopt. Pas als je weet of de klant graag kookt of liever laat thuisbezorgen, weet je welke kant je op moet. En was je een autoverkoper dan vroeg je dus eerst of de auto nieuw moest zijn, of de klant graag een automaat wilde, of voorkeur had voor een bepaald merk of een kleur. En pas daarna kwam jij met je ‘mááár’, en dan pas ging je echt verkopen.

 

En dan nog hield je rekening met de wensen van je klanten, natuurlijk. En dat lijkt tegenwoordig heel anders te gaan. Vanaf het moment dat verkopers en onderhandelaars cursussen en seminars gingen volgen, begon het gezeik. Toen werd ze geleerd om de klant zijn eigen wensen juist te laten vergeten. De wensen werden nog wel een klein beetje samengevat, maar dan in termen die veel beter toepasbaar waren op de verkoopplannen.

 

En het werkte! De methode bleek zó succesvol dat men hem overal ging toepassen. Zelfs in het “echte leven” buiten de verkoopvloer. Wat je nu wilt overbrengen, verpak je dus in een goed verhaal (waardoor de klant, patiënt of lezer denkt dat hij het écht zelf wil) en jij bent – hopla! – “in no time” waar je wezen wilt. Je kunt zo dus niet alleen je spullen snel kwijt, maar ook je mening opdringen. En dat is allemaal ooit begonnen met een tekst als:

 

‘Wat je dus eigenlijk wilt, of nodig hebt, is dit!’ Wat daarna weer verbasterd is tot: ‘dit wil je echt’, of: ‘dit MOET je hebben!’ Dus niet eens meer als vraag verpakt, maar meer als opdracht. En daar ben ik dus echt allergisch voor.

 

Het samenvatten is ook veranderd. Vroeger polste men tijdens een goed gesprek nog weleens met: ‘Begrijp ik het goed, als ik denk dat jij zegt dat je…?’ Maar ook dát is nu anders geworden.

 

Iedereen “zendt” eigenlijk alleen nog in gesprekken. Niemand luistert nog echt, en ontvangt dan iets. Tijdens jouw woorden bedenkt de gesprekspartner alvast wat hij wil gaan zeggen als jij weer stil bent, maar wat jij nou gezegd hebt???

 

En soms begint zo iemand dan ook nog met: ‘Wat je dus éigenlijk zegt …’ en dan volgt er toch een partij onzin! Ik heb dat dan helemaal niet gezegd!

 

Bij ‘Begrijp ik je goed’ word ik dus al lichtelijk misselijk, maar bij ‘Wat je dus éigenlijk zegt’ haak ik meteen maar af. Je weet toch al dat je het niet meer gaat winnen. Je weet dat iemand je dan niet begrijpt (of niet wíl begrijpen), en dat hij (of zij, natuurlijk) nu gaat aanvangen met sturing richting de meest wenselijke uitkomst. En bij ‘Wat je dus éigenlijk zegt’ is dan totaal geen ruimte meer voor discussie. Dan weet je dat je wat er nu gaat komen helemaal niet gezegd hebt, maar je begrijpt ook dat her-uitleg, verdediging, of een andere aanvliegroute (ook zo’n idiote term) geen zin meer heeft. Zelfs meppen heeft dan geen invloed meer. Iemand die dát zegt, staat NUL open voor andere inzichten. Die doet alsof er dan wordt samengevat, maar legt jou tegelijkertijd dingen in de mond die je nooit hebt beweerd.

 

Wat zo iemand dus éigenlijk zegt, is: Ik ben de controle kwijt, maar wil gaan afronden en tóch nog mijn zin of gelijk krijgen.

 

Of…

 

O nee, nu doe ik dat zelf natuurlijk ook?!?!

 

Want wat ik dus éigenlijk zeg, is dat die ander dan zegt dat ie…

 

Jemig… wie heeft deze achterlijke methode eigenlijk bedacht?