Ik kan me niet anders herinneren dan altijd stikjaloers te zijn geweest op mijn oudere zus
Zij was niet alleen ouder maar ook altijd mooier en avontuurlijker en succesvoller dan ik. Toen ik nog op de lagere school zat ging zij al het huis uit – van ons keuterdorp hupsakee naar de grote stad, een stap die ik nooit zou maken. Als zij het weekend naar huis kwam stonden mijn ouders al de dag van tevoren blij te wachten en had mijn moeder al alles in huis gehaald wat zij lekker vindt. Uit een soort wraak zorgde ik er meestal voor dat ik het hele weekend plannen had en de hort op kon. Dan hoefde ik haar niet te zien. Toch bleef ze altijd aardig voor me. Nooit enig verwijt als ze me amper had gezien. In dat geval belde ze een paar dagen later een keer extra naar me om te vragen hoe het ging en te zeggen dat ze me gemist had.
Vroeger, toen ik nog heel klein was en zij heel jong, wist ik al precies op welke knoppen ik moest drukken om haar boos te krijgen. Dan kneep ik haar stiekem als niemand het zag of dreigde haar te spugen. Daar ontplofte ze van en dan zeiden mijn ouders altijd dat ze zich rustig moest houden en verstandig moest zijn – want zij was per slot van rekening de oudste. Op dat soort momenten had ik vette binnenpret. Al liet ik natuurlijk nooit iets merken en speelde ik altijd de vermoorde onschuld.
Nadat eerst onze pa en later ook onze ma was overleden deed mijn zus eerst nóg meer dan anders haar best om het contact goed te houden tussen ons. Per slot van rekening hadden we alleen elkaar nog, zei ze dan. Desondanks is het me nooit echt gelukt om haar in mijn hart te sluiten. De jaloezie en het venijn steken bij tijd en wijle weer de kop op en maken dat ik in oude patronen verval.
Momenteel heeft mijn zus het financieel niet al te breed terwijl het mij voor de wind gaat. Ze is als altijd heel eerlijk en open daarover en zit er niet mee om zich kwetsbaar op te stellen. Toch vond ik het nodig om het er even lekker in te wrijven dat ik met gemak een nieuwe auto contant kon aftikken. En dan nog zei ze dat ze blij voor me was.
Tot ik een paar maanden geleden plots niets meer van haar hoorde en na een paar weken zelf maar eens ging bellen – een beetje beledigd ook nog omdat het zo lang geleden was. ‘Ik heb er geloof ik geen zin meer in’, zei ze. Ik snapte het niet eens meteen. Dat ze bedoelde dat ze mijn gedrag na al die jaren niet meer trekt en dat ze zich af is gaan vragen wat een zus nou eigenlijk voor haar betekent als het al altijd zo vreselijk van één kant moet komen. ‘Jij bent gewoon jaloers vanwege mijn auto,’ riep ik eerst nog, ‘omdat je zelf geen cent te makken hebt nu.’
‘Heel apart om dat te zeggen’, zei ze alleen maar. En dat dit precies de reden was dat ze het niet meer trok met mij. Haar kennende is er nu een deur dichtgegaan die absoluut niet zomaar een-twee-drie ook weer opengaat. Dat raakt me veel meer dan ik ooit gedacht zou hebben. En toch lukt het mij maar niet om me nu ook eens een keer kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn.’
Michelles naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
