Franska.nl

Vroeger sprak ik bij het zien van vallende sterren steevast de wens uit om oud te mogen worden. Maar dat mijn wensen zó snel zouden uitkomen, daar had ik niet op gerekend. Het overvalt me nu eigenlijk een beetje en ik word er best wel somber van. Dat wat dun was wordt ineens dik, en alles wat lekker dik was wordt ineens dun. Als ik niet beweeg kom ik snel aan, maar als ik wél beweeg val ik toch niet af. En mijn lijf gaat steeds langzamer, maar de tijd steeds sneller.

Ik vind het eigenlijk niet eerlijk, maar word ook boos op mezelf als ik daarover dan ga zeuren. Ik had dit namelijk heel graag willen delen met mijn vriendinnen die al dood zijn, dus waar heb ik het over? Ik had graag met hen nog eens gelachen om al die ouwe wijven die zo zitten te zaniken, maar ik zie tegelijkertijd dat ik er voor de generatie na mij allang zelf eentje ben.

Ik zeg ook tijdschriften op, enzo. Nou, dan word je oud hoor!

Ik word namelijk heel opstandig van al die yoni-stories waar ik tegenwoordig mee doodgegooid word. In elk blad lees ik wat je allemaal met dat lichaamsdeel kunt doen. Ook als je er allang geen gat meer in ziet.

Maar jongens…, denk ik dan. Denken die bladenmakers nou echt dat we dat niet weten? Toe nou, hè!

En ik word ook zo’n zeikerd als ik voor de tv zit. Ken je dat? Vind ik ineens Beyoncé een hoop gekrijs met d’r ad libitum. ‘Beetje minder mag ook wel’, roep ik als iedereen lyrisch doet over haar ad libs. Ik vind het dan allemaal weer net iets te veel van het goede.

Ook zap ik snel door bij het zien van geweld op tv. Dus eigenlijk ben ik de hele avond aan het zappen, want in alle films en series wordt wel iemand afgeslacht. Zelfs in muziekclips en docu’s over schoonheidsklinieken: overal worden mensen verminkt, of erger.

Dat is toch niet goed voor je hersenen?, denk ik als dat langskomt. Als je dit vaak ziet, ga je toch denken dat het normaal is?? En ik ben dan maar weer blij dat ik geen kinderen meer heb voor wie ik dat onontkoombare voortdurend moet afbakenen.

Zelfs in de leukste spelletjes zitten tegenwoordig dingen waarvan ik moet zuchten. Ja, sorry, ik weet het, ik weet het.

Maar moet nou echt alles zo plat?, denk ik vaak.

Zo viel ik laatst in een alleraardigst (ouderwets) spelletje waarin je – aan de hand van vragen – moet raden wie, of wat, je bent. En vroeger was je dan premier Kok (geen grappen hier) of gewoon een schroevendraaier. Maar tegenwoordig ben je dan een tampon. Zucht.

‘Wil jij graag in mij zijn?’, vraagt degene die moet raden dan heel cryptisch.

‘Tsja, dat is ook het eerste wat ik zou vragen’, zucht ik dan.

En die ander kan dan blijkbaar heel goed denken als ware hij een tampon (hoeveel hersencellen heeft zo’n ding eigenlijk?), en de gedachtegang van een tampon snel absorberen en er dan met een bloedgang dubbelzinnig op antwoorden.

Pfff… Hou toch op, mensen. Het lijkt allemaal steeds grover en steeds platter te moeten.

Ook in mijn directie omgeving, trouwens. Ik kamp momenteel met een hernia, en pas nú merk ik hoeveel mensen zijn gehersenspoeld door bijvoorbeeld Geer en Goor. De grappen over “eindelijk plat” zijn legio. En terwijl ik dat vroeger heel erg grappig vond van die ene grove buurvrouw, zie ik nu keurige mensen ineens hetzelfde doen. Ikzelf lijd dus aan hernia, maar de rest van de wereld lijkt aan hornia te lijden. En eigenlijk vind ik dat hartstikke kut.