Franska.nl

2021 bracht Cato op ons pad

 

En ze viel ons soms best zwaar.

Cato is onze Friese Stabij van inmiddels tien maanden, die haar entree bij ons maakte ondanks dat mijn man prima genoeg had aan hond Jip en niet stond te springen, wat ik wel deed. Nog één keer een pup was mijn gedachte, alsof we niet al twee pups hebben grootgebracht en dat dat best veel vergde. Helemaal vergeten was ik het. Dat je na de zoveelste gebroken nacht een héél kort lontje hebt en na het zoveelste gerafelde gat in hand- en theedoeken, dekbedovertrekken en slaapshirts gaat gillen om je vervolgens kei-schuldig te voelen als je naar dat geschrokken hoofdje van je pup kijkt.

 

Helemaal vergeten hoe totaal wanhopig we waren toen Jip als pup in de benen van fietsers, joggers en paarden ging hangen en dat we daar geen volle zalen mee trokken. Nooit meer aan gedacht – niet echt – dat je geen kant op kunt met een pup thuis en al helemaal nooit bedacht dat Cato ongeveer op dezelfde dag bij ons kwam dat de lockdown er afgelopen voorjaar eindelijk af ging waardoor onze lockdown met nog eens een half jaar werd verlengd om vervolgens geruisloos over te gaan in wéér de volgende. Nooit bedacht ook dat een pup zo wagenziek kan zijn – wat Cato is – dat je zonder pillen letterlijk geen honderd meter kunt rijden zonder dat de auto onder-gespuugd wordt.

 

Of we spijt hebben?

 

Nee, dat hebben we niet. Want Cato is Cato en die is uniek, lief, eigenwijs, enthousiast, slim, origineel, stout en koppig en daarbij zijn zij en Jip zó intens schattig sámen – en wij zulke rasechte hondenliefhebbers – dat we zonder Cato simpelweg niet compleet zijn.

 

Waarom ik het er toch over moest hebben?

 

Omdat ik van de week wéér een verhaal las over een hond die in coronatijd was aangeschaft en die het einde van corona niet eens haalde omdat hij toch wel erg lastig was gebleken en erg veel tijd kostte en daarom ‘beter af zou zijn’ bij een ander gezin waar hij uiteindelijk ook weer het veld moest ruimen. En deze stakker is dus niet de eerste, noch de laatste, die met open armen werd ontvangen en daarna werd uitgeleverd aan andere vreemde armen.

 

Hondjes worden honden en ze zijn allebei even aanwezig en afhankelijk – van jou. Dus mocht je denken dat je tijd zat hebt en dat deze lockdown veel beter te hebben zal zijn met hond: wil je je dan toch nog eerst tig keer bedenken voordat je een pup bij z’n moeder en broertjes en zusjes wegrukt, alsjeblieft? Het is een roedeldiertje namelijk en dat wil zeggen dat hij niet alleen kan en héél veel aandacht en zorg nodig heeft.

 

Vraag het maar aan Cato – en Jip!