Franska.nl

Mijn allermooiste vakantie-ervaring? De zeehonden van Cape Cross. Dit is een ruig gebied aan de kust van Namibië. We waren daar een jaar of acht geleden en nog steeds vind ik Namibië het mooiste land van Afrika. Waar vind je een plek waar je je alleen op de wereld waant? Waar nog geen twee miljoen mensen wonen op een oppervlakte twintig maal zo groot als Nederland? Waar slechts een paar asfaltwegen zijn? Waar zomaar een stoet struisvogels de weg oversteekt, onderweg naar… naar wat, in deze onherbergzame, maar schitterende omgeving?  Wonderschone zonsopkomsten en -ondergangen, een sterrenhemel zoals je die zelden ziet, omdat er geen kunstlicht is om iets te bederven. 

Als we Cape Cross naderen, miezert het een beetje. Een grauwe lucht en de Atlantische Oceaan beukt woedend op de rotsen. Er zijn nauwelijks bezoekers, als we entree betalen bij de ingang van het gebied, slechts een paar Fransen. We lopen naar de rotsen toe en ik denk dat het rotsen zijn, maar het zijn honderden, nee, duizenden zeehonden, welke kant ik ook opkijk. In het zand liggen tientallen pasgeboren zeehondjes te kermen. Die zijn hun moeder kwijt. Moeders moeten ook eten en nemen af en toe een duik in de wilde golven. Vind dan je kind maar eens terug in dit oneindige gekrioel. De Fransen lopen te zaniken dat het hier zo stinkt. Ik had dat nog niet eens gemerkt, maar ik ben blij dat ze ophoepelen. Uiteindelijk zijn man en ik hier helemaal alleen.

Paren, baren, doodgaan – hier gebeurt alles wat bij het leven hoort. Er liggen halfvergane lijkjes van jonge zeehondjes, overal liggen nageboortes en tussen dit alles paart een grote kerel met een vrouwtje, terwijl andere vrouwtjes kennelijk op hun beurt wachten, want die willen óók. Nog geen drie meter verderop bevalt een moeder van een kind, dat ze liefdevol schoonlikt. Niet elk jong treft zo’n moeder, soms denkt een voor het eerst bevallen vrouwtje: ‘heb ik dit? zoek het uit!’ Zo moet het leven op aarde zijn begonnen: de waterdieren kwamen aan land en werden zoogdieren. We blijven urenlang kijken en ik moet me losscheuren van dit spektakel. Gehuil, geschreeuw, liefde, moord en doodslag. Allemaal op dit kleine stukje wereld dat Cape Cross heet. Is het gek dat ik er bijna dagelijks aan terugdenk? Voor ik zelf het leven moet verlaten wil ik er echt nog één keertje heen.