Franska.nl

WIEKES WERELD, DINSDAG 27 MAART 2018, GEZELLIG FOTO’S KIJKEN

Ik zie het nog zó voor me, vroeger bij ons thuis: een projector op een stapeltje boeken op tafel, er tegenover een wit scherm. Ook op tafel: het plakapparaatje van mijn vader. De gemeenteleden uit onze kerk die hij heeft uitgenodigd, komen de filmpjes uit India bekijken. Hij is de hele middag bezig geweest met het aan elkaar plakken van twaalf filmpjes. Duren maar drie minuten, dus zo lang gaat het niet duren. Mijn moeder heeft de versnaperingen klaar staan in de keuken. Riedel, Exota, jenever en vermouth. Nibbit en tucjes met daarop een plakje kaas, bestrooid met kerriepoeder. Dit voor de Indiase touch. maar dan moet het ophouden. Idem bij wilde dieren. Of waterpompen. Ik ga boeken maken en die leg ik neer. Wie ze wil zien mag ze doorbladeren. 

India was in 1958 geen alledaagse bestemming en er hing een waas van ontzag en mysterie om mijn vader heen toen hij terug kwam. En de kerkgangers wilden maar wat graag komen, want het ging over hulpverlening. Dat de film drie keer brak, mocht geen naam hebben. Licht aan, plakken en nog een rondje consumpties.  Nu is het ruim een halve eeuw later. We hebben fantastische digitale camera’s. Met je smartphone kun je schitterende foto’s en filmpjes maken.

Het zet me toch aan het denken. Ik heb over de 30.000 foto’s gemaakt in zes jaar. Aan wie ga ik ze laten zien en zitten mensen er wel op te wachten? Ik zie me nog vier dikke albums door worstelen van een vriendin die naar Costa Rica was geweest. Er kwam geen einde aan. Bij elke foto een verhaal, en o ja, wat ook zo leuk was…ze bladerde dan terug, omdat ze die ene geinige anekdote ook nog moest vertellen.  Dicht naast elkaar op de bank, met ons vieren, want de mannen keken ook mee.

Murw gekletst gingen we naar huis en namen ons voor om onze vriendenkring dit eenzijdige, verbale geweld nooit aan te doen. Wat voor ons bijzonder is, is dat wellicht niet voor een ander. Wie zit er te wachten op honderden schattige

Vooruit, één schattig kindje dan.

Afrikaanse kindjes? Eentje is oké, twee misschien ook nog wel, Maar het hoeft zeer beslist niet. Wat ik wél ga doen: voordrachten geven over onze Zambiaanse jaren, omdat ik er zo graag over vertel. De eerste verzoeken van bibliotheken en clubs zijn al binnen. Dat is wat anders, want dan komen mensen uit vrije wil naar me toe op neutraal terrein. Kan je tenminste wegglippen als je er geen bal aan vindt. Moet je wel achteraan gaan zitten en ik beloof dat ik dan niet roep: ‘hé, er gaat iemand weg!’  

Vooruit…vrouwen bij een van ‘onze’ waterpompen.

‘Vooruit, één schattig stout olifantje dat niet door wil lopen…moeder dreigt met een mep.’