Franska.nl

Ik heb belachelijk veel tassen. Een Italiaanse, donkerrode laptoptas bijvoorbeeld, waar zelfs riempjes op zitten om je paraplu tussen te stoppen. Die ik niet heb. Op reis is hij onhandig, want meer dan een laptop en toebehoren krijg ik niet in de rode schoonheid gepropt. Daarom kocht ik een enorme leren reiszak met brede schouderriem. Daar kan veel in, maar omdat ik hem opvulde tot z’n kraag – hij riep dan ‘help ik stik’ – hing ik scheef van ellende. Alles wat er in zat had ik nodig. Niet op reis, maar thuis.  Ik vertikte het om al die zaken in een koffer te stoppen. Zou je zien dat die niet aankwam. Bij het overstappen op vliegvelden was de reiszak een ramp. Vond man ook, die rolde angstaanjagend met zijn ogen. Altijd moest ik die tas leeggooien, omdat sleutels/paspoort/portemonnee uiteraard onderin zaten. Een vederlicht cabinekoffertje bood uitkomst. En zo kon Brownie voortaan ook mee, aan mij vastgeketend.

Brownie is mijn lievelingstas. Versleten, hier en daar gaatjes, maar dat is geen probleem want ik weet feilloos in welk vak ik geen munten of pennen moet stoppen. Ik heb nog een lieveling, dat is mijn leukste. Die heeft zoveel kleuren dat hij overal bij past. Maar hij heeft geen schouderriem. Ik wil mijn tassen om kunnen hangen, zodat ze niet gestolen worden. Ik droom vaak dat ik mijn tas kwijt ben: op stations, in hotels en op vliegvelden blijft altijd op het kritieke ogenblik mijn Brownie met dringende zaken hulpeloos achter. Ik zie hem staan, spring uit dat vliegtuig, die trein of bus en graai mijn tas mee. Die is dan leeg. Onverlaten hebben alles eruit gehaald. Vliegtuig, trein en bus vertrekken zonder mij. ‘Geeft niet,’ houd ik mezelf voor, ‘je wordt zo wakker, want je droomt dit.’ Raar toch, om te dromen dat je droomt?

Als ik naar bed ga, neem ik Brownie mee naar boven. Laat ik hem per ongeluk beneden staan, dan kan ik niet slapen. Net zoiets als moeten plassen en er niet uit willen om dat te doen. Nu rijst de vraag: laat ik Brownie repareren? Ik heb hem al twintig jaar en hij wijkt niet van mijn zijde. De schoenmaker zei dat hij er zeker een week aan bezig is en dat ik voor dat geld beter een nieuwe kan kopen. Ik zocht een andere schoenmaker. Die zei hetzelfde. Wat nu? Een tas als Brownie vind ik nooit meer. Weet je wat? Ik koop een leernaald en ik stik ‘m zelf weer in elkaar. Moet ik hem wel voorbereiden: ‘Het doet een klein beetje pijn hoor lieverd! Even flink zijn!’ En voor leukste koop ik een extra schouderriem. Dan kunnen al die andere tassen weg. Behalve dat zwarte avondtasje van mijn moeder en die…. Ooooww…. ik kan dit niet!