Heb ik ein-de-lijk die tas gedumpt op de vuilstort, (kringloopwinkel wilde ze niet) komt er een bos bloemen van vrienden. Met een vaas. Ik zal het zelf nooit meer doen, bloemen laten sturen met een vaas.
Verbazen over vazen
Wiekes man zit te rommelen tussen haar vazen. En ineens doet ze een ontdekking.
De kasten in de bijkeuken puilen uit. Man wil een schaal van een stapel pakken en in dat proces komt er een glazen vaas mee. Die valt in honderdduizend stukken uit elkaar op de tegelvloer. Wat hij zegt, herhaal ik hier niet. Onder anderen dit: ‘Wáárom staat er een vaas op de stapel schalen?’ Als ik daar een antwoord op had, zou ik dat zeker geven, maar ik weet het gewoon niet meer. Er is een vazenafdeling in de linkerkast, maar die is vol. En wat maakt het dan uit of er een vaas op een platte schaal staat? Je ziet hem toch? Dan til je hem even op en pakt een schaal. Makkelijk zat.
Als we bloemen krijgen, zit daar vaak een vaas bij. Dat doe ik zelf ook, want dan hoeft de ontvanger geen vaas te zoeken. Ik vind dat handig. Maar 21 vazen is te dol. Je krijgt natuurlijk nooit 21 bossen bloemen tegelijk. Ga ik even boodschappen doen, staan er ineens elf vazen in de gang van bijkeuken naar keuken. ‘Wat moeten mijn vazen daar?’ roep ik geirriteerd. ‘Die moeten weg!’ Heeft man zomaar op eigen houtje in mijn vazen zitten rommelen. ‘Die moeten helemaal niet weg, dat zijn nou net de vazen die moeten blijven!’
Ik laat ze gewoon in de gang staan, totdat ik tijd heb om ze uit te zoeken. Daar gaan zeker drie weken overheen. Het valt dochter op: ‘Jee mam, nou staan die vazen er nog steeds!’ Zij lijkt op mijn man en mijn schoonmoeder, qua rommel opruimen en orde scheppen in een chaos. Op een maandagochtend zet ik me er toe. Ik schift de vazen in ‘blijven’ en ‘uit huis plaatsen’. Ik doe ze in een tas, die ik vast buiten zet. Zo. Gang leeg. De tas staat bij de brievenbus, totdat ik tijd heb om ze weg te brengen. Daar is dochter weer eens. ‘Mam! Die tas staat al een maand buiten, jij bent nu al zeven weken met die vazen bezig, pak es door!’ Ik had gehoopt dat ze gestolen zouden worden. Keurige buurt hè? Wie weet houden mijn dorpsgenoten niet van vazen of ze hebben er zelf ook al 21.
Door : Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
