Ik dacht: als ik boven voor de televisie zo’n apparaat neerzet, dan komt het helemaal goed met mijn gewicht en gezondheid.
Die twee zaken hebben intens met elkaar te maken volgens deskundigen (die zelf bijna niks wegen, let maar eens op). Ik heb zo ontzettend geen zin meer in een sportschool en toch moet er iets gebeuren omdat de lichamelijke aftakeling inmiddels groots heeft ingezet. Toen ik in de prehistorie nog op de sportschool kwam, was de crosscountrytrainer mijn lievelingsapparaat, omdat je alles wat je zoal hebt aan spieren gebruikt. Ook die spieren die ernstig in de versukkeling zijn geraakt. ‘Rustig opbouwen,’ zei de man die de boel kwam installeren. Tuurlijk. Maar ik hou niet van rustig. Hup, lekker uitsloven en het gevoel hebben dat je goed bezig bent geweest. Dát wil ik. Ik moest op standje 1 beginnen, vond hij. ‘Je kunt ‘m ook zó programmeren, dat de stand zich aanpast aan wat uw hart op uw leeftijd aankan,’ zei hij ook nog. Toen hij weg was zette ik hem ferm op stand 2. Hij met zijn saaie standje 1. De beuk erin!
Ik doe het nu al een maand. Gisterochtend zette ik alles in gang voor een sterk begin van de maandag. Koffietijd aanzetten op de tv en gaan met die banaan. Zag ik daar ineens het hoofd van collega Els voorbij komen. Zij heeft verstand van leuk oud worden. Ze zei dat ‘oud’ altijd wordt geassocieerd met tachtig jaar en ouder. Maar dat je nooit eens iemand van zestig of zeventig de trein in ziet sprinten als een jonge hinde. Want dat soort ouderen bestaan óók! Nou, reken maar. ‘Hee Els, Loretta en Quincy, hier staat er eentje’, zo hijgde ik naar de dames bij Koffietijd, die mij uiteraard niet hoorden. Ik zat zo helemaal in het programma, dat ik niet in de gaten had wat er op mijn dashboard aan het gebeuren was. Stiekem ging het van standje 2 naar standje 6. Het halve uur dat ik had gepland, was zó om, dankzij Els. ‘Wááát?’ riep ik stomverbaasd, toen het belletje van ‘klaar is Klara’ ging. Mijn hartslag was heel keurig gebleven. Kortom, ik had een enorme slag gemaakt qua conditie.
Dat ging ik meteen melden beneden, bij man. ‘Goh,’ sprak hij, ‘ik geloof waarachtig dat we nu toch aan de Olympische Spelen moeten gaan denken.’ De leukste thuis hè? Op alle deurknoppen na en dat zijn er veel. Het apparaat voegt echt iets toe aan mijn leven. Het allerfijnste is dat ik er de deur niet voor uit hoef. Ik mik op de Olympische Spelen in 2020. Daarmee haal ik zeker Koffietijd, ook als ik slechts brons win. Wedden?
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
Heb jij de kerstboom al staan?
