Alpe D’Huzes, Wieke was erbij
Ze geven het niet op. Net als al die kankerpatiënten die zo graag beter willen worden.
Ik heb weleens een ontevreden bui. Het gebeurt niet vaak, maar als het me overkomt, is er geen garen met me te spinnen. Vandaag stond ik bij de finish van Alpe d’HuZes. Een bonte karavaan fietsers en wandelaars trok voorbij. Jubelend, uitgelaten, of afgepeigerd en buiten adem. Van ‘Dat was eens maar nooit weer’ tot ‘Ik ga die zes keer vandaag écht wel halen!’ Als iets helpt tegen ontevredenheid, dan is het bij deze finish gaan staan.
Het is een tweeledig evenement: fondsen werven voor het KWF én een gedenktocht voor geliefden die zijn overleden aan kanker, of die nog midden in een heftig behandeltraject zitten. Overal hangen vlaggetjes met teksten. ‘Mama, wij denken aan je en we missen je. Dichter bij de hemel dan op deze Alp kunnen we niet komen.’ ‘Lieve Tess, jammer dat je niet mee kon! Wij fietsen voor jou!’ Achter die honderden teksten op gekleurde vlaggetjes langs de kant en op de finishboog, gaan vast verhalen schuil die een leven lang impact zullen hebben op de mensen die ze hebben geschreven.
Er komt een aantal tandems over de finish. Achterop zitten mensen die slechtziend of blind zijn en op tandems kunnen ze toch meedoen. Ze stappen af, ze omhelzen elkaar en een regen van confetti wordt over ze uitgestort. Ik rol van het ene ‘ach kijk nóu toch es’-moment in het andere. Ouders met hun dochter tussen ze in. Ze dragen het portret van een overleden zoontje mee. Klasse, als je op deze manier met je verdriet weet om te gaan.
Maar er is ook volop gelach en muziek. Bij elke fietser of wandelaar die finisht, joelen we. Ik sta er in mijn eentje, maar contact is snel gemaakt. Nederland is op z’n best als wij wat voor iemand anders kunnen doen, dat heb ik al vaak ervaren. We zaniken en jammeren wat af, maar dit kunnen wij! Hand in hand, vastberaden (de slagzin van een fietsteam uit Rotterdam).
De zon breekt door en dan loop ik de Alpe Huez op. Daar heb ik een mooi uitzicht over de 21 bochten die de deelnemers moeten tackelen. Een venijnige wolk duikt op uit het niets en plast over me heen. Ik word zeiknat. Maar de fietsers beneden mij ook. Da’s veel erger. Ze geven het niet op. Net als al die kankerpatiënten die zo graag beter willen worden
.
Man, die meehelpt in het medische team, is vanochtend om vijf uur opgestaan en is nog niet thuis als ik dit zit te tikken. Nu is de Alp nog even van Nederland, morgen is hij weer van de Fransen. Het resultaat? €11.230.000. En duizenden voldane mensen en kinderen.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
