Franska.nl

Balen, al die verkeersinfarcten, zwarte zaterdagen en bomvolle luchthavens met kilometerslange wachtrijen? Tja. Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben om net als die andere twaalf miljoen landgenoten te vertrekken naar of van de vakantiebestemming. Twaalf miljoen! Kun je je voorstellen hoe heerlijk rustig wij gelukkige thuisblijvers het hier hebben? Ik wel! En dat is vet genieten.

Vanwege tropische toestanden ging ik vorige week al in alle vroegte met hond Jip aan de wandel. Het bos was uitgestorven alsof het een zeiknatte maandagochtend in het najaar betrof, maar verder ging elke vergelijking wat dat betreft mank. Want wij zagen de eerste zonnestralen prachtig gefilterd worden door het groene loof van de bomen. Wij zagen een eekhoorntje omhoog sprinten langs de stam van een den en een roodborstje nieuwsgierig naar ons loeren vanonder een hoopje dorre bladeren. Wij hoorden merels en zwaluwen zingen, koolmeesjes tjilpen en hommels zoemen. Ik zag hoe moeder zwaan zich spiegelde in het water en hoe hond Jip vlak naast haar in het water plonsde voor haar ochtendwasje. Pas tegen de tijd dat ik het goed vond zo, en de auto maar weer eens opzocht, kwamen er wat meer mensen met honden. Maar nog steeds lang niet genoeg om van drukte te spreken.

Dan het strand, want daar gingen we ook uitgebreid naartoe. Parkeren deden we helemaal vooraan bij onze lievelingsstrandtent die nog niet eens open was, naast de auto’s van die paar andere vroege vogels die al uit de veren waren. Aan de horizon draaiden de wieken van de windmolens hun eindeloze energie-opwekkende rondjes. Behalve de ferry van Edinburgh of Newcastle was er geen boot te bekennen en hadden we die hele zee nog voor onszelf. Over de nog maagdelijke zandribbels in de getijdenzone liepen we naar de vloedlijn. Natte voeten werden natte benen werd kopje onder.

Elke keer zei ik tegen mezelf dat dit beter dan vakantie was, als ik na het wandelen en/of zwemmen thuis of op het strand aan het ontbijt zat. ’s Avonds bij kaarslicht op het terras zei ik dat trouwens nog steeds. Maar die ochtenden, voor dag en dauw, die vond ik het fijnst. Hoe was het ook alweer met die morgenstond? Precies!