Weet je wat het is? Ik raak gewoon nogal snel verveeld en begin daarom steeds weer aan een nieuwe hobby. En dat is niet alleen vervelend voor mijn partner, maar ook voor mezelf. Ik ben namelijk, als gevolg daarvan, best wel vaak gewond.
Zo ben ik op dit moment weer bont en blauw, terwijl ik eigenlijk pas net hersteld was van mijn vorige bevlieging. Alle bloedspetters waren eindelijk verwijderd – en ik kon nét weer zonder pleisters over straat – en nu dus dit weer. Dat mijn partner niet een keer zegt dat ik op moet hoepelen, dat snap je eigenlijk niet.
Maar laat me eerst even uitleggen hoe het zo gekomen is. Na rugklachten bij de hele familie door mijn piano (hij stond nergens mooi en ik wilde hem steeds op een andere plek hebben), via gehoorschade bij de buren door mijn drumpogingen en tanden door mijn lip door de blokfluit en de mondharmonica, vond ik het wel genoeg. Die rockband ging er toch nooit komen en het werd dus tijd voor een nieuwe hobby.
Heel even heb ik het nog geprobeerd met een ukelele, maar daar kreeg ik dan weer zo veel lol in dat ik veel te lang doorging. Het bloed liep me letterlijk over de snaren, maar met pleisters was het eigenlijk geen gehoor meer. En daarom besloot ik om nu te kiezen voor een totaal andere passie. Eentje die in stilte beoefend kon worden en waarbij ik nauwelijks gewond zou kunnen raken.
Tenminste… dat probeer ik. Je hoort wel steeds: hè, pfff, au, sjemig, godv.. en een hoop gekletter, maar er komen geen muziekbladen en steeds weer hetzelfde stukje oefenen (waar ik alsmaar blijf hangen) aan te pas.
Of, nou ja… Het draait wel om maar één stuk. En ook wel om blijven hangen, eigenlijk. Maar echt lekker lukken, doet dat nog niet. Ik ben namelijk aan het hoepelen geslagen.
Eerst met een pvc-pijpje, maar inmiddels met een heuse wedstrijdhoepel van een paar kilo. ‘Draai die vijf minuten per dag rond je heupen en je krijgt een prachtige taille’, zeiden ze. Dus dat doe ik dan maar. Alleen kom ik nog niet veel verder dan twee blauwe heupen, één blauwe knie en een opgezwollen enkel. Dat ding blijft namelijk nog geen drie rondjes hangen en lazert daarna alweer naar beneden. Ik krijg dus telkens klappen van een paar kilo en zie er inmiddels meer uit als een mishandelde vrouw dan als een sportvrouw met een taille.
En hoewel ik vind dat ik nu een keer moet doorzetten tot iets lukt, denk ik stiekem ook alweer aan een nieuwe hobby. Watjes werpen, ofzo. Geen geluid, weinig beweging en er is nauwelijks oefening voor nodig. Lijkt me heel fijn voor lijf, gezin en de buren.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
beeld: opliefdesjacht.blogspot.nl
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
