Franska.nl

Er zijn zo van die dingen waar ik tegenwoordig echt van in de war raak. Zo worstel ik bijvoorbeeld al jaren met de term songfestival. Is het niet veel beter om dat actfestival te gaan noemen? Of statementfestival? Het gaat tenslotte om vrouwen met baarden, of mensen die een kip kunnen nadoen. Maar of ze kunnen zingen, dat doet er eigenlijk niet meer zo toe.

En dat geeft niet, maar met een nieuwe naam weet ik tenminste waar ik aan toe ben. En dan blijf ik niet steeds de liedjes beoordelen om vervolgens – na een hééél lang avond – hartstikke teleurgesteld naar bed te gaan.

Hoewel het natuurlijk ook gewoon aan mij kan liggen dat ik dat soort dingen niet meer snap. Ik worstel namelijk met wel meer dingen.

Zo raak ik tegenwoordig ook helemaal in de war bij het zien van een verkeersregelaar. Staat ‘ie nou zijn ochtendgymnastiek te doen voor een YouTube-filmpje, of heeft ‘ie het tegen mij? Dat denk ik dan! Maar dat realiseert zo’n man zich totaal niet. Die snapt niet dat het voor hem de bekende weg is, maar voor mij nog nieuw. Er is dus nooit tijd voor een welgemeende “huh??” van mijn kant, en ze gaan het liefst staan gebaren dat ik op moet schieten en rechts af moet slaan, terwijl ze naast een bord staan dat zegt dat rechtsaf doodloopt. Erg verwarrend!

Net als bij het einde van een wegomleiding; daar ben ik het ook altijd effe kwijt en moet ik even nadenken. Want, waar ben ik dan? Waar ligt nu de plek waar ik ben gestart met omrijden? En moet ik nu links- of rechtsaf om te komen waar ik heen wilde?

En weet je wat mij ook van de leg krijgt (buiten een kip op het songfestival)? Een aandoenlijk babbelend peutertje aan de hand van een vrouw die oordopjes in heeft!

Ik ben dan altijd bang dat de huidige definitie van quality-time later een heel andere betekenis zal krijgen. En dat – in het licht van de kennis van dán – weer zo’n #metoo-beweging zal ontstaan, maar dan eentje van niet gehoorde kinderen. Wat natuurlijk ook gaat gebeuren met laagopgeleide mensen, die alle hoogopgeleiden nu ineens maar dom zijn gaan vinden. Ik voorzie later een grote groep mensen die zichzelf gedwongen heeft gevoeld zich beter beslagen voor te doen dan ze eigenlijk waren, en dat een columnist daar dan de schuld van gaat krijgen. Zo gaat het met alles tegenwoordig.

Zo waren er ook mensen die de invloed van Facebook maar schandalig vonden en daarom op een (door een ander opgelegd!) tijdstip… (jawel!!)… massaal van Facebook afgingen. Om de invloed van anderen af te keuren en hun eigen privacy te beschermen!

Maar wat ik dan niet begreep, was dat ze dat hadden aangekondigd in een openbaar Facebook-evenement. Dat kwam op mij een beetje over als mensen die heel hard roepen dat ze superbescheiden zijn. Daar zit ook een rare logica in, vind je niet? Dat is net zoiets als een recept waarin staat: ‘Laat het fruit weken in water’.

Weken??… Dat is toch veel te lang?

En da’s dan weer zoiets als een deo die 48 uur beschermt. Ik durf dat nooit te kopen. Ze mochten bij de kassa eens denken dat ik twee dagen lang niet douche, ofzo. En dat dan over tien jaar ineens als onsmakelijk gaan zien.

Nee, jongens (of meisjes, of transgenders)… in de huidige tijd van elkaar razendsnel beoordelen en veroordelen, vind ik sommige zaken behoorlijk verwarrend. Want hoe moet ik het nou allemaal inschatten? En hoe maak ik het iedereen nog naar de zin? Dat is niet meer te doen, man! Eh, vrouw… eh…