Franska.nl

Mijn bonuszusje is onlangs oma geworden van de prachtige Giulia. En dat vínd ik toch een raar idee! Loopt die kleine ineens te pronken met een kleindochter, terwijl het voor mij nog als gisteren voelt dat wij zelf op woensdag bij oma speelden. En wat het nóg gekker maakt is dat onze oma bijna honderd is geworden en wij dus nog maar heel kort zelf geen kleinkind meer zijn. Wij werden tot voor kort zélf nog altijd liefdevol getroost als er iets tegenzat in het leven, en we kregen nog steeds snoepjes mee als oma ons uitzwaaide bij de lift. Want wat er ook was, oma was er altijd bij!

Ja, niet dat oma alles oploste hoor. Oh, nee! Oma loste nooit iets op. Niet voor zichzelf en niet voor anderen. Zij nam het leven gewoon zoals het kwam en klaagde nooit, regelde niks, slikte veel en pikte alles. Ze liet wat er op haar pad kwam altijd gewoon zijn gang gaan, en de dingen waar wij ontroerd van raakten, of zelfs boos of bang van werden, leken bij haar altijd geruisloos langs haar heen te gaan. En of dat nou (overlevings-)tactiek was? Of ze nou bewust een soort muurtje om zich heen had gebouwd? Ik heb het als kleinkind nooit durven vragen. Maar oma had altijd een luisterend oor – je voelde je bij haar écht gehoord – terwijl ze stiekem helemaal niet luisterde. Knap, toch?

Als mijn broertje weer eens moest worden aangesproken op zijn doorlopend lastige gedrag, besloot oma gewoon op te staan en een koekje voor hem te gaan halen. Opvoedkundig helemaal fout, en je zou er nu als oma echt niet meer mee wegkomen. Maar als wij het gesprek dan vervolgden over een brute moord die in de krant stond – en de dader hardop verfoeiden – dan dacht zij dat het nog over mijn broertje ging en riep dan: ‘Hè, laat hem toch. Als hij dat nou leuk vindt om te doen!?!’ Ze bracht met haar “niet luisteren” dus ook vaak verwarring en hilariteit.

Toch voelde je je bij haar altijd fijn. Ze viel nooit iemand lastig, was óók blij als je maar vijf minuten langskwam, had altijd iets lekkers voor je in huis en noemde je gewoon nog moppie als je over je rimpels kwam klagen. En dát zijn dus de dingen die je onthoudt!

Niet de extravagante zaken waar iedereen tegenwoordig mee probeert op te vallen zijn belangrijk, maar het gevoel dat iemand jou geeft wanneer je samen bent. Je voelde je bij oma altijd gehoord, gezien, gewaardeerd en geborgen. En dat is wat een mens zoekt.

Maar hoe ze dat nou deed?

Mocht het er dus ooit van komen dat ik zelf oma word, dan hoop ik dat ik er net zo één kan zijn als zij was. Ik ga dus maar alvast oefenen in het niet meer alles horen, vaker zelf mijn mond houden en alles lekker langs me heen laten glijden.

O! En ik ga wat lekkers in huis halen.

Hmmm… je vóórbereiden op het grootmoederschap is al leuk.