Nee! Het is nog geen rokjesdag!
Amsterdam was in jubelstemming afgelopen zaterdag. Want er was eindelijk mooi weer.
Er werd zomaar geglimlacht op straat, er werd amper door rood licht gejakkerd – er was immers geen haast, er werd niet gescholden. Allemaal omdat het eindelijk mooi weer was. Er was zon, temperaturen kropen voorbij de 15 graden, vogels floten, katten werden krols, eenden kopjeduikelenden in de sloot. En nu niet zeggen dat het tijd werd; het werd hóóg tijd. We waren het zat, we konden er niet meer tegen en dat hoefde ook niet meer, want zaterdag is de lente bij ons binnengevlogen!
‘Rokjesdag’, hoor ik de ene marktkoopman tegen de andere zeggen, als ik met een tas vol groenten over de Albert Cuypmarkt loop te slepen. Nee! Het is nog geen rokjesdag. Ophouden nu. Rokjesdag, groot gemaakt door wijlen Martin Bril – die ik hoog heb zitten (het begrip ‘bloesjesdag’ bestond al en werd door Bril omgedoopt, vandaar), wordt onteerd en mishandeld sinds Bril er niet meer over kan waken. De lente was zaterdag nog te pril om voor rokjesdag door te kunnen gaan. Blote meisjesbenen, blote damesarmen, doorkijkbloesjes en sandaaltjes; je zou ze overal om je heen moeten zien om van rokjesdag te kunnen spreken, maar ze waren er nog niet. De kou van vorige week zat nog in de stoeptegels en veel mensenvlees is nog lichtgevend wit en niet toonbaar. Als het rokjesdag is, melden we ons wel weer. Nog even geduld! Oké? Enne, geniet je evengoed suf van de lente nu het eindelijk kan.
Door Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en heeft twee kookboeken op haar naam staan. Sinds 2004 is ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Zonder schrijven kan ze niet. Franska zag wel iets in haar columns. Die gaan over haar leven, over vriendschappen, over liefde en over haar huwelijk dat gepland staat voor komende zomer. Brigitte heeft een stiefdochter, stiefzoon en dochter uit haar eerste huwelijk. Met haar verloofde heeft ze Jip: een plaatje van een Australian Sheppard.
