Franska.nl

‘Maar… Moet hij echt zoveel prikken? Al dat gif dat ze in zo’n klein baby’tje spuiten!’ Ik aai de kleine pleistertjes op de bovenarm van mijn drie maanden jonge zoontje. ‘Ik kreeg vroeger koorts en een dikke wang en lag een week op de bank met de bof. Waarom mogen kinderen die ziekte niet meer krijgen?’ Mijn man knikt schappelijk. Hij weet dat de prille moederhormonen me hebben getransformeerd tot een weekdier. ‘Er zit geen gif in die prikken. Bovendien leidde de bof vroeger ook regelmatig tot hersenvliesontsteking en doofheid.’ Ik pruttel nog wat na. Over vriendinnen die ook twijfelen over vaccineren, of we het niet gefaseerd moeten doen. Maar hij, viroloog van beroep, lepelt rustig gefundeerde argumenten, cijfers en onderzoeken op, terwijl ik niet veel verder kom dan ‘ik heb ergens gelezen dat’. Toen mijn dochter ruim drie jaar later werd geboren, voerden we geen discussies meer over inenten. Tot ze anderhalf was, nog niet doorsliep en ik na een tip van een vriendin wanhopig een homeopaat bezocht die direct begon over het ‘ontstoren van de giftige vaccinaties’. Die zorgden ervoor dat ze wakker werd ‘s nachts. Ik moest ook stoppen met (koe)melk trouwens, want daar was ze overgevoelig voor. Na die ene keer kwam ik er niet meer terug.

Mijn oudste kreeg vorig jaar voor het eerst in jaren weer een prik, vlak erna las ik over het HPV-vaccin tegen baarmoederhalskanker. Opnieuw werd ik aangestoken door berichten over proefkonijnen, een niet goed getest vaccin en chronische vermoeidheid als bijwerking. ‘Wij gaan die prikken straks echt niet geven,’ zei ik tegen man. ‘Natuurlijk wel,’ antwoordde hij. ‘Die prikken voorkomen dat ze ooit baarmoederhalskanker krijgt. Je bent gek als je dat niet doet. Er komt geen enkel vaccin op de markt dat niet uitvoerig is getest.’ Ik liet het onderwerp rusten, dochter was tenslotte pas zes jaar oud. Deze week las ik dat minder dan de helft van de meisjes die een oproep krijgen voor de HPV-vaccinatie, de inentingen daadwerkelijk haalt. Het hoofd van het Rijksvaccinatieprogramma stelde in het AD dat meer vaccineren 140 sterfgevallen per jaar scheelt en andere vormen van kanker kan voorkomen. Bovendien hoeven jaarlijks niet 5000 maar 2500 vrouwen een behandeling tegen een voorstadium van baarmoederhalskanker te ondergaan. Behandelingen die veel bijwerkingen hebben: kans op vroeggeboorte bijvoorbeeld en onvruchtbaarheid.

Ik schrik van de cijfers en Google of ik op mijn 43e de prik ook nog kan halen, het zou toch fijn zijn als ik nooit meer te maken krijg met zo’n bevroren eendenbek. Het kan, op eigen kosten. De prik beschermt ook volwassen vrouwen, maar niet zo optimaal als jonge meisjes omdat het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt, seksueel overdraagbaar is. Het RIVM blijft trouwens uitstrijkjes aanraden voor alle vrouwen tussen de 25 en 64 jaar dus de eendenbek blijft nog even. De cijfers hebben me doen realiseren hoe makkelijk ik berichten over gif voor zoete koek slikte, hoezeer ik dacht ‘waar rook is, is vuur.’

Hoe kan het, vraag ik me met terugwerkende kracht af, dat mensen die jarenlang hebben gestudeerd niet worden geloofd en een Facebookbericht waarin een moeder vertelt dat haar dochter sinds de prik chronisch moe is, wel. Als puber heb ik ontelbare keren bloed laten prikken omdat ik dacht dat ik de ziekte van pfeiffer had. Het was nooit zo. Moe en puber hoort bij elkaar. Je intuïtie of onderbuik moet je heus serieus nemen, behalve als die gevoelens wetenschappelijk gefundeerd onderzoek onderuithalen.