De laatste keer

Twee juli staat geblokt in de agenda. Eerlijkheid dwingt me te zeggen dat ik de driemaandelijkse overblijfbeurt nog weleens wil uitbesteden aan mijn allerliefste ouders, maar deze… deze is aan mij.

 

 

Over twee weken zwaait mijn kleuterkind af en beklimt ze letterlijk de trap van de school. Op naar groep drie. Op naar lezen en schrijven. Poppenhoek-af. Zonder juf Marijke. Zonder moeders die elke dag komen overblijven en voorlezen.

 

Dat ik ook iets lekkers mee moet nemen. Jongste meisje is meer dan stellig. Ze knikt heel hard als ik vraag of dat echt van juffie mag. Het is de laatste keer. De moeder van Cleo en van Jet deden het ook. Voor de zekerheid laat ik het mijn lief nog even vragen als hij de meisjes ’s ochtends naar school brengt. Inderdaad, er is witte rook.

 

Vlak voor aantreedtijd scheur ik naar Albert Heijn. Vier dozen raketjes en één met mini-Cornetto’s voor de juf. Ik heb het er lastig mee dat ze uit mijn leven zakt. Zeven jaren heb ik mijn kinderen op haar schoot gezet. Zeven jaren om de kring heen gelopen om ze een laatste kus te geven. Zeven jaren fruit op woensdag en het bibliotheekboek op woensdag. Zeven jaren stiekem surprises knutselen en zeven jaren verbaasd en verblijd doen als je kind er de volgende dag mee thuiskwam.

 

 

Ik klop op de deur. Te vroeg, natuurlijk. De kinderen zitten in een kring om juffie heen. Mijn meisje twijfelt. Moet ze netjes blijven zitten tot juf zegt dat het oké is, of wint de aantrekkingskracht van de moeder? Dat laatste is het geval. Eerst weifelend, dan huppelend komt mijn meisje naar me toe. Ze pakt het emmertje en mijn hand. Samen de trap op naar de lerarenkamer. “Heel warm water, mama.” En “Zo is het wel genoeg.” En ook: “Nee, er hoeft geen sop in, juffie heeft dat wel.”

 

De trommeltjes staan op tafel. Juffie draait de deksels van de bekers open. Ik mag op haar stoel zitten en mijn meisje kiest één van de drie boekjes die ik heb voorgelezen. Als ze haar broodje op heeft, kruipt ze op schoot. Haar zitbeenknobbeltjes bewegen van links naar rechts op mijn schoot. Ze mag omslaan en de plaatjes laten zien. En de ijsjes uitdelen, uiteraard. Juf maakt een foto van ons. Omdat het de laatste keer is.

 

Thuis zit ze aan haar tafeltje. Hoe je lieve schrijft. Ik doe het voor. Hoe je moeder schrijft. Hoe je ‘vinnet’ schrijft. Hoe je…

 

Na een kwartier komt mijn meisje met een papier. Ik moet in het midden beginnen en lezen met de klok mee. Lieve papa en mama. Ik vind dat jullie goed voor mij zorgen en ik ben blij dat jullie vader en moeder.

 

Ineens is het tijd om naar groep drie te gaan. Ze is eraan toe en we zullen er nieuwe herinneringen gaan maken.

 

 

 

Door: May-Britt Mobach

 

May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com, voor Franska.nl schrijft ze over haar bijzondere gezin.

Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs