Win-win!
Triviant, puzzelen en muziekjes raden… Zelfs in haar eentje kan Margreet zich ermee vermaken. Maar écht gezellig wordt het met haar vriendinnen in de kroeg tijdens de maandelijkse pubquiz.
Ik begon ooit als invalkracht omdat iemand afhaakte. Na één keer was ik verkocht en hoopte ik dat ik weer werd gevraagd. Dat gebeurde, en na enige tijd kreeg ik een vast plekje in de geledingen. Tegenwoordig is iedere derde dinsdag van de maand pubquiz-avond. Met een groepje vrouwen in wisselende samenstelling buigen we ons over anagrammen en trivia, waarbij we het ene moment de Italiaanse maffia in kaart moeten brengen en het volgende moment aan de hand van een wegwijzer moeten bepalen in welk Nederlands dorp we ons bevinden. Iedere maand maakt een ander team de vragen voor de quiz.
Ons team, Goed Gegokt, bestaat als enige team uit alleen vrouwen. En dan ook nog eens vrouwen die zich allemaal tussen de veertig en vijftig bevinden. Dat maakt de kans op winnen nogal klein. Want, zonder te stigmatiseren: mannen hebben nu eenmaal meer verstand van Formule 1-races en darten dan vrouwen.
Tegenover teams met jonge mensen vallen we eveneens door de mand: bij muziekfragmenten uit het eerste decennium van de 21ste eeuw is onze kennis ontoereikend omdat we in die jaren kinderen lagen te baren en onze muzikale scope niet verder reikte dan K3.
Meedoen is voor ons dan ook belangrijker dan winnen. Iedere quizavond opnieuw zetten we ons met fel fanatisme in voor een plek in de onderste regionen, waarbij we er steevast van overtuigd zijn dat we het nu ‘écht heel goed’ hebben gedaan. Maar dan blijkt toch dat we de winter en de zomer van Vivadi’s Vier Jaargetijden hebben verwisseld (sorry, ladies), een nulletje te veel hebben toegevoegd tijdens een staartdeling en nog zo’n tien andere vragen verkeerd beantwoordden. We zijn echter geen slecht verliezers. Als we wéér twaalfde of dertiende worden, halen we onze schouders op en zeggen we tegen elkaar: ‘Maar ’t was wel weer gezellig.’
We verwisselden de winter en de zomer van Vivadi’s Vier Jaargetijden, of voegden een nulletje te veel toe tijdens een staartdeling
Gezellig was het ook de afgelopen maand. Een van de eerste vragen ging over de lelijkste gebouwen van Nederland. Een aantal foto’s toonde enkele architectonische gedrochten. Twee ervan herkende ik onmiddellijk: het stadhuis van Almelo, ik was er die week nog langs gelopen… op zondagochtend… in de regen… de lelijkstheid op z’n mooist. Het gemeentehuis van Hardenberg was ook een makkie: een wanstaltige, gele blokkendoos die in Hardenberg net zo misplaatst was als enkele jaren geleden m’n vader, die er in een revalidatiecentrum zat. Fijn dat ik aan die negatieve tijd nu toch nog een puntje kon verdienen! Maar niet alleen ik was die avond op m’n best. Een van de teamgenoten schreeuwfluisterde vanuit de krochten van haar geheugen ‘lihanboutje’ nadat ze zich drie minuten had blindgestaard op de foto’s van zes snacks, waarvan de bereklauw het bekendst was. Onze Duitse ‘wissel’ kwam volop aan haar trekken toen er vier steden bij Duitse nummerborden moesten worden gezet. En zo hadden alle teamleden een moment van genialiteit. Die avond bleken we een gouden team, elkaar precies aanvullend en aanvoelend, als in een gestroomlijnde, olympische zwemestafette.
Het resultaat?! We wonnen… En wat dat met ons deed… Ineens bleek dus dat winnen er wel wat toe doet. Dat winnen heel lekker is. En dat we – ik althans – de dag erna met net iets meer zelfbewustzijn rondliepen dan normaal.Het is bijna weer derde dinsdag. De kans is klein dat we meteen weer gaan winnen, bovendien, ik gun de andere teams ook zo’n winervaring. En als we wéér twaalfde of dertiende worden, halen we onze schouders op en zeggen we tegen elkaar: ‘Het was weer gezellig,’ terwijl we zachtjes toegeven: ‘maar winnen is ook leuk!’
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
