Franska.nl

Ieder jaar heb ik er weer last van, zo vlak voordat de koffers zijn gepakt: koudwatervrees. Waarom doe ik mezelf dit aan? Wat heb ik de wereld te bewijzen? Waarom blijf ik niet lekker drie weken thuis, gewoon even helemaal niets: beetje wandelen, eten, uitslapen… Enkele dagen voor een (lange) vakantiereis slaat altijd de paniek toe.

Voor wie niet zo’n reiziger is: dit gevoel is nog het best te vergelijken met een ritje in de achtbaan op het moment dat je karretje tergend langzaam omhoog kruipt, terwijl je weet dat het zo meteen met een dood verachtende snelheid naar beneden zal storten, de looping in. Je weet dat er geen weg terug is, voelt een toenemende nervositeit in je hele lijf en je wilt het liefst ter plekke even uitgezet worden.

Het zijn de dagen waarop ik het gevoel heb dat er geen ‘na-de-vakantie-tijdperk’ is. Een beetje zoals met oud en nieuw waarbij het ook ieder jaar lijkt alsof de wereld na 31 december stopt met draaien. Ál m’n werk moet nú af, terwijl ik op m’n laatste beentje loop – ’t is immers niet voor niets, die vakantie. Dat in combinatie met alle voorbereidingen die moeten worden getroffen – wasjes wegwerken, bedenken wat er mee moet, de EHBO-middelen aanvullen met anti-diarree, anti-mug en een arsenaal aan pijnstillende, jeuk verhelpende medicijnen, koffer/rugzak inpakken, uitpakken, en weer inpakken – zorgt ervoor dat ik in die laatste dagen voor de vakantie die reis meermaals ‘gedoe’ vind.

Wat daarbij ook al niet meehelpt, is dat ik doorgaans uitdagende bestemmingen uitzoek: overnachten op een houten platform in het Amazone-oerwoud in Peru, een roadtrip door de VS in een soort van stofzuiger, of, zoals dit jaar, backpacken India… Een half jaar voor vertrek, als de tickets worden geboekt, klinken die bestemmingen als een fantastische ervaring, net zoals dat achtbaanritje toen je er voor in de rij stond. Maar hoe dichter het uur V nadert, hoe meer ik geneigd ben te denken dat m’n avontuurlijke inborst misschien toch niet zo groot is als ik zou willen.

Inmiddels denk je als lezer: GA DAN NIET!!! Net zoals ik dat zelf soms denk. Maar nu ik inmiddels een ervaren reiziger ben en ik mezelf een beetje ken, weet ik dat dit paniekmoment onderdeel is van de voorpret. Of op z’n minst een fase die erbij hoort, om daarna extra te kunnen genieten. Over enkele dagen sla ik m’n laptop dicht, bind ik m’n rugzak op en trek ik de wijde wereld in. In die wereld is alles een avontuur. En, zo weet ik inmiddels, een avontuur is niet goed of slecht, een avontuur levert hoe dan ook een goed verhaal op, waarop je nog lang kunt teren.

En dat is voor mij de kick van het reizen. Ooit, als ik als uitgeleefd grijs bolletje achter de geraniums ben neergestreken, is daar nog altijd die herinnering aan die ene overnachting onder de blote sterrenhemel in de Sahara, dat ene moment waarop het wolkendek opentrok en zich daarachter het magische Machu Picchu openbaarde of die ene ontmoeting met die kleine jongen met strohoed die mijn kinderwens deed opborrelen.

Op vakantie gaan… Het is doodeng, maar buiten je eigen comfortzone overkomen je vaak de verrassendste gebeurtenissen.

Oh… en daar hoef je dus niet voor naar de andere kant van de wereld, hè?! Het avontuur ligt op de loer op iedere straathoek, ook als je thuis blijft. Dus pas maar op! ;-)

Een fijne vakantie gewenst, uit of thuis, of in de achtbaan!