Franska.nl

‘Pas op met die hobbel!’ In een klap was ik weer met beide benen op de grond. Volledig overstuur en in een soort roes was ik gaan rijden. Ik had die avond een afspraak in Amsterdam en parkeerde als gewoonlijk op een plek waar een hokje was met een of twee mannen erin. Als je het parkeerterrein opreed, stopte je daar, kreeg een kaartje en hoe laat je ook terugkwam, ze waren er en je betaalde weer bij hun hokje als je wegreed.

Kom ik na die afspraak terug op de parkeerplaats. Heel erg gek: geen man te bekennen, hokje onbemand. Ik doe m’n auto open, liggen de stoelen en achterbank bezaaid met papieren en zie ik m’n werktas omgekeerd liggen. Ik twijfelde nog even. Die had ik toch onder de achterklep gelegd? Tuurlijk, ik laat nooit iets in het zicht liggen, ook al is zo’n parking ‘live’ bewaakt. Auto ingebroken dus. Waren ze gewoon rustig op de voorstoel gaan zitten. Die waar ik dus nu zat. Gatsie, gatsie, gatsie! En hadden ze m’n tas onder de achterklep vandaan gehaald en die even helemaal leeg geklauwd. Alleen maar werkpapieren natuurlijk. En een fles parfum. Net nieuw. Die was weg. Verder niets. Ik wist niets beters dan die plek zo snel mogelijk verlaten.

Die avond zou ik bij vrienden logeren. Volledig overstuur belde ik vanuit de auto naar die vrienden. Kreeg de man des huizes aan de telefoon en vertelde in een warrig betoog wat er aan de hand was. En ineens roept ie: ‘Pas op met die hobbel!’

Perfect timing

Helemaal precies op het moment dat ik er bijna op reed en ik nog net op de nipper kon remmen. Voor m’n neus was een gigantische hobbel op de weg, waar ik lekker overstuur op af stoof. Toen pas was ik weer met de voeten op de grond. En reed ik de rest van de weg normaal en rustig. Nooit meer daar geparkeerd natuurlijk. Aangifte gedaan, met heel veel moeite, want zo makkelijk is dat helemaal niet en nooit iets van gehoord verder. Die avond had ik wel gratis geparkeerd. Dat dan weer wel.

Wat me altijd bijgebleven is van die avond, is dat die vriend dus helderziend bleek te zijn.