Franska.nl

‘Oh! Nu begrijp ik dat rare sollicitatiegesprek met jou eindelijk!’ Kreeg ik, zo’n drie jaar nadat ik haar had aangenomen, ineens van E te horen. ‘Toen begreep ik er niets van.’ Tijdens een borrel vertelde ik dat die jonge meiden van tegenwoordig alles tot in de puntjes instuderen voor een sollicitatiegesprek. Ze verkopen zichzelf als de beste. Niks bescheidenheid siert den Mensch. Dus toen ik steeds niets anders dan lovende en slimme verhalen hoorde, waarna je eigenlijk als werkgever geen vraag meer hoefde te stellen, ben ik het eens over een andere boeg gaan gooien. Ze zijn trouwens ook nog zo handig dat ze meteen even de drie sterkste en de drie zwakste punten van zichzelf opnoemen. Bij zwak krijg je dan meestal dingen als ongeduldig, vaak de tijd vergeten en daardoor teveel overwerken te horen. Kun je als werkgever niet mee zitten.

De slimmerds

Tja… ik wil ook altijd weten of ik met een aardig iemand te doen heb. Tenslotte scheep je haar aanstaande collega’s ook op met zo iemand. En jezelf erbij. Daarbij ben je een groot deel van je leven op je werk. Je zit vaak per dag langer bij je collega’s dan bij je man en kinderen. Mag dus ook wel een beetje gezellig zijn. Wat ik daarom bijna net zo belangrijk vind als je vak beheersen, is hoe je met mensen omgaat. Zijn alleen de hoger geplaatsten interessant? En zegt iemand ook ‘u’ tegen de receptioniste en de mensen van de interne dienst? Zeggen ze überhaupt iets aardigs tegen mensen die ze voor hun carrière niet nodig denken te hebben? Hoe praten ze over hun vorige werkgever? Hoe over hun moeder en vader?

Zijn ze alleen maar bezig zichzelf te verkopen of hebben ze ook waardering voor collega’s en ex-collega’s die toch maar mooi iets bijzonders hebben neergezet? Of denken ze dat ze alles alleen voor elkaar gebokst hebben? Dat de wereld als het ware pas begint als zij binnenstappen? Zit zo iemand niet toevallig andermans successen te claimen?

Waar een mens pas echt ‘groot’ in is, vind ik, is als ‘ie vertelt hoe goed z’n voorgangers dingen hebben opgepakt en dat zij daar zo mooi op verder konden bouwen. Dus niet van die uitspraken zoals van je nieuwe tandarts: ‘Welke tandarts heeft jouw gebit verprutst?’ Als iemand meteen begint af te geven op een ander, haak ik af. Dat test ik dan even in zo’n gesprek. Vandaar dat E het dus een raar gesprek vond, haha. Liet ze toen trouwens heel professioneel niet merken. En heeft ze nog een paar jaar voor zich gehouden ook.

Ik kwam er van de week achter dat ik niet de enige ben die dingen zo bekijkt. Uit een heel andere hoek hoorde ik iets dergelijks. In een handleiding van de dating-app ‘ONCE’, om te bepalen of iemand een tweede date waard is, was dit namelijk punt 1:


Hoe gaat iemand om met de bediening?
Dit is vaak een goede indicatie van hoe iemand echt is. Iemand kan zijn/haar best doen om indruk op jou te maken, maar er is niets leuker dan wanneer iemand écht aardig is tegen de mensen om zich heen. De manier waarop iemand met obers of anderen omgaat kan veel zeggen over iemands persoonlijkheid. Was hij/zij vriendelijk en beleefd? Geef diegene dan een tweede kans.

Kijk. Dat bedoel ik. En zo werkt het ook op je werk.