Lieve papa
En toen kwamen de waterlanders. Vijf jaar na dato. In de auto.
En toen kwamen de waterlanders. Vijf jaar na dato. In de auto op de Brienenoordbrug. Duurde tot aan de Moerdijkbrug. Al met al een half uur. Want ja, ik wilde niet jankend thuis in Brabant aankomen natuurlijk.
Oeps… ik heb geloof ik een huil-week. Wilt u erover praten, mevrouw? Nou nee. Schrijven misschien, maar gekker moet het niet worden natuurlijk.
Kijk, iemand moet op zo’n moment aanpakken en sterk blijven, vond ik blijkbaar. Dat gevoel heb ik heel vaak als er iets heel ergs aan de hand is. Dat ik het dan maar even moet doen. Gebeurde dus ook bij het overlijden van m’n vader. Hup, werk aan de winkel, niet bij stilstaan nu. Dooorr… Wegstoppen dus dat rouwen, tot het beter behapbaar is. Niet teveel over nadenken, want van nadenken word je sowieso ongelukkig, zei iemand ooit tegen me. Die heb ik strak in m’n oren geknoopt.
Nou beweer ik niet dat ik een keiharde bikkel ben, want natuurlijk word ik af en toe door een golf van verdriet overmeesterd als er iets ergs gebeurd is. Ik bedoel als ik iemand verloren heb. Toch is mijn aanpak er steevast een van rug recht, kin omhoog, kiezen op elkaar en groot houden. Altijd bij voorbaat een zakdoek in de rechterzak van m’n vest. En ook eentje in de linker. Een slimme meid is op haar tranen voorbereid, zal ik maar zeggen.
Jaren heeft het geduurd voordat ik zomaar ineens spontaan begon te huilen om het verlies van m’n vader. Zo lang weggestopt en maar niet willen accepteren dat het nu eenmaal niet anders is. Je kunt ook gewoon teveel van iemand houden om hem of haar te kunnen missen…
Vandaag vaderdag. Ik drink straks een borreltje op je, lieve papa.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
