Is het gek?
Dat ik de hele tijd aan dit soort dingen denk…
Kloink, kletter, doink! Iemand aan de deur. Of ze hem in elkaar proberen te meppen, die deur? Soms klinkt het wel zo, maar dat komt omdat ik geen deurbel heb, maar een klopper. Lekker ouderwets. Hoef je niet echt hard mee te slaan, al denken sommige mensen blijkbaar van wel. Bij een enorm kabaal denk je ook onwillekeurig dat er een gigantisch grote man voor de deur staat. Hoeft dus helemaal niet zo te zijn.
Van de week op een ochtend. Weer een paar keer loeihard KLOINK! Ik doe open, staan er vier kleine meisjes. Jaar of tien. Met een heel schattig, wollig mini-hondje erbij. Of ik een lot wil kopen. Voor de voetbalclub. Natuurlijk wil ik dat. Ik pak geld en vraag nog even wat ik eigenlijk kan winnen. Maar het stomme is, dat ik de hele tijd alleen maar denk: ‘Vier van die kleine, schattige meisjes. Zomaar alleen aan de deur. Zomaar alleen op stap. Zonder toezicht…’
Alleen al het feit dat ik dat denk, geeft toch aan dat we in een enge wereld leven? Of dat die enge wereld wel heel erg in mijn hoofd is gaan zitten. Een van de twee. Of allebei. In beide gevallen best erg toch?
Door: Franska
