Franska.nl

Eens in de zoveel tijd zie ik door de bomen het bos niet meer en springt een heel goeie vriendin te hulp. Heel fijn als iemand die niet veel met jouw ‘rommel’ heeft, in je spullen rondkijkt en met een frisse blik er tegenaan gaat. Ze stelt altijd vragen. Wat wil je als resultaat? Hoe wil je dat het er uitziet als we klaar zijn? En ook halverwege worden er veel vragen gesteld. Wat ik met al die foto’s in lijstjes van plan was bijvoorbeeld.

Zo kwam het dat we aan het einde van zo’n opruimdag ineens zomaar op gevoel spijkers in de muur stonden te slaan en foto’s ophingen. Niks strak omlijnd plan, maar het groeide leuk. Ik zag het al helemaal voor me, zo’n persoonlijke fotowand. Je kent het wel. Ik heb er in m’n baan als hoofdredacteur al heel veel voorbij zien komen, telkens bedenkend dat ik thuis ook zoiets wilde. En nu ontstond ie zomaar. Totdat de lijstjes op waren. En er nog een stapel foto’s lag die nog ingelijst moesten worden. Nou, die ligt er dus nog steeds. Want zonder vriendin als stok achter de deur zie ik altijd andere prioriteiten. Werk bijvoorbeeld.

Tot ik van de week ineens bedacht dat het misschien wel heel erg afgezaagd is, zo’n wand met alleen maar foto’s. Wat als ik er tussendoor nou eens al die andere herinneringen ga hangen? Die ik ook nog steeds een leuk plaatsje wil geven. Het eerste klompje van m’n moeder, het eerste schoentje van m’n vader, m’n eerste bordje, dat lieve geboortetegeltje, dat petje (Blangkon?) dat m’n moeder meenam uit Indonesië, die menukaart van dat restaurant (Bagutta) in Milaan, dat helaas gesloten is… Zou dat niet nog veel leuker zijn? En ook nog eens veel persoonlijker? Straks even m’n vriendin bellen voor advies.