Franska.nl

Al wonen we al meer dan dertig jaar in hetzelfde huis, toch zijn er regelmatig wel weer mensen die hier voor het eerst komen. En dan moet het huis dus bezichtigd worden. Gekke gewoonte eigenlijk, om je huis te laten zien. Op de camping deden we dat vroeger nooit. ‘Zal ik je even m’n tent laten zien?’ Ik zie het al voor me, rits open en met z’n allen een rondje door de slaaptent. En toen ik op kamers woonde was er niet veel rond te leiden. Was je in één oogopslag klaar. Maar huizen blijven altijd bezichtigd worden. Hoe oud ze ook zijn. Ik vraag me wel eens af hoeveel mensen er in ons oude huis al rondgeleid zijn. Zo’n huis moest eigenlijk kunnen praten. Of deden ze dat honderd jaar geleden niet, dat rondleiden?

Vorig weekend liep ik dus weer eens de tent rond met nieuw bezoek. Wel handig trouwens dat je dan meteen even aan kunt wijzen waar de wc en de lichtknop van de wc is, ben je daar ook meteen klaar mee. Ik ben namelijk nog steeds niet van plan om overal bordjes op te hangen. ‘Badkamer’, ‘keuken’, ‘toilet’. Mwah.

Intussen zie ik dit soort rondleidingen aankomen, dus ben ik erop voorbereid en zorg ik dat ik één ding in elk geval geregeld heb. Want er is iets waar ik echt vreselijk iebel van word. En dat heeft te maken met de badmat. Die voorbereiding vergeet ik tegenwoordig nooit meer. De mat hangt op rondleidingdagen over de badrand en ligt nooit meer op de vloer ervoor. Want het schijnt onvermijdelijk te zijn om daar bij zo’n bezichtiging allemaal even met je schoenen op te gaan staan. En dat vind ik toch een partij smerig. Lopen ze dus eerst met hun schoenen over straat te banjeren en wat daar eventueel nog aan hangt blijft lekker achter op mijn badmat en daar sta ik dan de volgende ochtend met m’n gedouchte voeten weer op. Getsie de getsie. Of ligt dat nou aan mij?