De emancipatie
Er is nog een lange weg te gaan, ook bij mannen. Ik geloof niet dat iedereen hier om hoeft te lachen, maar ik wel.
‘Kom jongens, we gaan.’ Is gewoon geaccepteerd als je zoiets zegt. Ook al ben je alleen met vrouwen. Hoor je ooit een man zeggen, ‘kom meiden, we gaan’? Misschien Geer en Goor, maar daar wil ik het liever niet over hebben. Jekkerdejek.
Ik werk al heel lang met vrouwen, want tja, handwerkblad Ariadne en later Libelle en nu Franska.nl. Uiteraard kreeg ik vaak de vraag waarom ik geen mannen aannam. Zal ik dat eens even verklappen? Vind je vast wel spannend. Komt ie…: ze solliciteerden gewoon niet. En moet ik er dan actief naar op zoek gaan? Aan m’n hoela.
Bij Ariadne, waar ik ook ooit werkte, hadden we de gewoonte elkaar bij de achternaam te noemen. Vond ik wel stoer. De rest ook denk ik, want het was een standaard gebruik daar. Nou, bij Libelle sloeg dat niet aan, daar vonden de dames het nogal grof, kreeg ik een keer te horen. Jammer, maar helaas. Ik wilde de lieve zachtigheid graag een beetje doorbreken, anders wordt het helemaal zo’n poezelig gedoe, maar dit ging blijkbaar te ver. Dus deed ik het verder alleen maar met de heren van sales en marketing. En zelfs die vonden dat een beetje raar af en toe. ‘Kom op jongens’ kon ik wel gewoon blijven gebruiken bij de dames.
Mij mag je trouwens gewoon Stuy noemen hoor
Mijn hoogstpersoonlijke favoriete grap, want totale ontkenning van ‘we-hebben-nog-een-lange-weg-te-gaan-met-de-emancipatie’, was om te zeggen: ‘Dat heb je leuk gedaan. Voor een mannetje.’ De variant met vrouwtje heb ik na één boos gezicht maar niet meer gebezigd. Dus bleef de stoere taal grotendeels beperkt tot de mannen en een klein gezelschap van vrouwen dat al zover geëmancipeerd was, dat ze erom moesten lachen. Want ik vertelde hen ook net zo makkelijk dat ik liever met vrouwen werk, omdat die harder werken, lekker veel tegelijk kunnen, verantwoordelijkheden heel serieus nemen, vaak veel beter werk leveren dan je van ze vraagt en ook nog eens heel goed op deadlines letten. Die kunnen alle vrouwen waar ik mee werk en gewerkt heb alsnog in hun zak steken.
Dus het zit als volgt
Óf de meeste mensen hebben geen humor, óf niet mijn gevoel voor humor, óf mijn gevoel voor humor zit bij hen nog in een soort blinde vlek. Ik ga natuurlijk niet toegeven dat het geen leuke grappen zijn. Kom op zeg. Misschien is de emancipatie toch nog niet ver genoeg gevorderd.
Dat is waarschijnlijk pas geregeld als iedereen om zichzelf kan lachen. Ook mannen hebben daar nog een flinke stap in te zetten, by the way.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
