Altijd beren op de weg

Je hebt mensen die ze overal zien. Ik gelukkig niet. En ik zoek ze ook liever niet op.

 

Je hebt mensen die altijd en overal beren zien. Ik heb er wel mee te maken gehad. En soms nog. Je wilt iets leuks gaan doen of iets nieuws proberen, weten ze op een of andere manier altijd iets te bedenken, of zelfs hele lijsten te bedenken van dingen die er niet leuk aan zouden kunnen zijn, dingen die mis zouden kunnen gaan, redenen waarom we het beter niet zouden kunnen doen, dingen die zouden kunnen tegenvallen, redenen waarom het toch nooit lukt. Vaak ook nog aangevuld met eerdere bewijzen van hun gelijk. Dingen die inderdaad wel eens misgingen of tegenvielen.

 

Het is een bepaald soort levensinstelling denk ik, dat overal en altijd beren zien. Ik had ooit iemand op de redactie, die ik een nieuw project wilde laten opstarten, om plan van aanpak en een planning gevraagd en die na een week terugkwam. Ik dacht dus met dat plan van aanpak. Welnee. Ik kreeg een inventarisatie van de problemen die we zouden kunnen tegenkomen. Ach, het zij zo. Je hebt nu eenmaal mensen die zo in elkaar zitten. Zouden ze het zelf eigenlijk wel weten? Of zou het handig zijn als iemand het een keer zou zeggen? Maar hoe? Hoe vertel je ze dat?

 

Kijk, op het werk is het simpel. Ik kon diegene met de probleem-inventarisatie gewoon zeggen dat ik niet om problemen, maar om oplossingen had gevraagd. Maar in het dagelijkse leven… om je heen… vrienden, familie of kennissen… Dat is een ander verhaal natuurlijk, want je wil wel graag vrienden blijven. Breng dat maar eens op een leuke manier en dan het liefst zo, dat het ook nog effect heeft.

 

Over beren gesproken

 

Ik zit nu dus in Finland en heb ze nog nooit gezien. Gelukkig! Brrr. Ik huiver elke keer als ik hier in de schemer naar buiten moet. Nou schemert het gelukkig nauwelijks in deze tijd van het jaar, want het blijft zo ongeveer altijd licht nu. En huiveren is ook niet makkelijk met die warmte hier in ‘tropical paradise’ Finland. Maar toch, als ik in de schemer naar het toilethokje moet, dat dus buiten staat, zoals ik gisteren al vertelde, herken ik in een of andere boomstronk het silhouet van een beer.

 

Bibberrr. in de buurt van onze vrienden hier in Finland, vijftig meter van het huis van hun buren, is er eentje gezien. Of was het vijfhonderd meter en maak ik het erger dan het is? Zie ik dan toch ook beren? Hoop het van ganser harte niet. Nooit niet.

 

Door Franska

 

Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.