Franska.nl

Als koken je hobby is, zoals bij mij het geval is, wil je ook graag dat mensen het lekker vinden wat je maakt. Tenminste, ik ben er wel zo eentje. Dat van ‘ze eten maar wat de pot schaft’ is niet mijn afdeling. Dus als er weer eens een nieuw iemand aanschuift, of er een kindje bij is, dan vraag ik vooraf of er dingen zijn die ze niet lusten.

Dit soort informatie sla ik heel makkelijk op. Dus als er iemand van de vaste crew aanschuift weet ik wat me te doen staat. Nicht en het zoontje van een vriendin lusten geen paprika, een vriend lust geen koriander, komkommer én geen paprika, vriendin geen rucola, andere vriend wil niet eens aan tafel als er lever gegeten wordt, weer een vriendin die niet aan tafel wil als er ook maar iets van yoghurt in de buurt is, nog een vriendin eet absoluut geen vis, natuurlijk heb ik ook een vegetarische vriendin, twee vriendinnen houden niet van oesters en dan nog een vriend die helemaal niets eet wat uit de grond komt, behalve ui-achtigen, omdat ie dan weer last van z’n artrose krijgt. Je zou kunnen denken ‘laat ze de hik krijgen’, maar zo zit ik dus niet in elkaar.

Ik doe nou eenmaal graag moeite voor mensen om ze het zo veel mogelijk naar de zin te maken. Liever dan dat ze met lange tanden iets naar binnen zitten te werken of zelfs helemaal niet eten en verveeld in hun bord rond zitten te prikken. En als er heel ingewikkelde gevallen komen eten vraag ik gewoon wat ze lekker vinden.

Zo zijn er dus al een paar keer mensen bij mij wezen eten die eigenlijk het liefste kip aten. Eentje zei zelfs: ‘Ik ben gek op kip. Ik lust eigenlijk zelfs geen ander vlees.’ Nou, dat kwam goed uit, want ik heb een heerlijk kiprecept dat ook nog eens makkelijk is. En zo ongeveer van tevoren bijna helemaal klaar te maken is. Hebben?

Komt ie:
 

Men neme kippendijen zonder vel en marinere die in veel lekkere olijfolie met zout, lekker veel fijngesneden knoflook, een kapotgescheurd blaadje laurier en lekker veel naaldjes rozemarijn. Dan laat je die dijtjes 24 uur in die marinade staan (eventueel tussendoor omscheppen) en de volgende dag gaat de oven op 180 graden en gaat de kip er een half uur à drie kwartier in, tot ie lekker goudbruin ziet. En mals dat ie is, mmmm! En lekker dat het ruikt in huis, je waant je zo in Toscane.

Stonden die dijtjes dus net een nachtje in de marinade, piept de volgende ochtend m’n telefoon. Whatsappje: ‘Ik lust trouwens geen kip als er nog een botje in zit.’

Jaaaaaaa, hallo!