Franska.nl

Daar ga ik dan, als nieuwbakken single moeder; onwennig als de pest, met mijn dochter onderweg voor onze eerste vakantie samen. Voor drieën ‘s ochtends zijn we al door de douane zodat we ruim de tijd hebben voor de taxfreeshops. Ik koop wat ik vroeger nooit gekocht zou hebben: een veel te oranje lippenstift. Later zal ik erom lachen. Nu nog niet. Ook niet als we de volgende ochtend vroeg door een taxi worden afgezet bij de poorten van Club Robinson op Kreta – gekozen omdat hier veel alleenstaanden met kinderen zouden komen en Duits voor een oer-Hollands kind van tien net iets minder moeilijk te volgen is dan het Frans in een Club Med.

De ontvangst is er hartverwarmend, maar niet heus, met niemand achter de balie en in velden of wegen ook niemand te bekennen die ons wegwijs kan maken in deze vakantiekolonie. Ik druk op een bel en wacht. Ik druk nog een keer en wacht. Ik geef een ram op de bel en voilà, worden we toch nog herzlich Wilkommen geheten, krijgen onze kamersleutel en mogen onze koffers zelf die kant op slepen. Gedesoriënteerd en hondsmoe ploffen we op ons bed neer en zetten de televisie aan, die een live verslag uitzendt van Sail Amsterdam. Bij het zien van het eerste het beste shot vanuit de lucht word ik zo verteerd door de heimwee dat ik zeker weet dat ik het hier van m’n levensdagen geen tien dagen en tien nachten ga uithouden.

Kan het nog erger worden? Dat kan! En dat gebeurt ’s avonds tijdens het diner, waarbij het de bedoeling is dat je op een dienblad zoveel mogelijk eten stapelt en dan aanschuift bij andere Robinson-gangers, want dat is reuze gezellig. Op mijn ‘sind diese Plätze frei?’ antwoorden man en vrouw synchroon ‘ja sicher’ en ‘nein!!’, waarbij mevrouw niet op ons gezelschap zit te wachten.

Ik moest aan deze vakantie denken toen ik vorige week een reportage over een camping voor alleenstaande ouders zag. Goed idee, vond ik, want degenen die in beeld kwamen vonden dat ook, zagen er content uit en waren ook daadwerkelijk alleen met hun kinderen op vakantie, terwijl ik destijds op Kreta de enige single moeder in die hele club was.

Maar het kwam goed uiteindelijk, daar op Kreta. Dat was op het moment dat een familie uit Amsterdam besloot zich over ons te ontfermen, ons mee op sleeptouw te nemen op een verkleedavond waarvoor lakens op de kamer werden bezorgd die je dan zelf tot Griekse godinnenjurk kon wikkelen. Ze hadden ons al een paar keer gespot, zei hij. En we zagen er wat verloren uit, zei zij. En zo werd mijn dochter in de armen van hun beide jongetjes gesloten die altijd al een zusje hadden willen hebben en ik in die van dit fantastische stel met hun reuzegrote hart en zoveel vertrouwen in elkaar en in zichzelf dat ze in ons geen enkele bedreiging zagen. Ik kwam er binnen als een alleenstaande moeder en voelde me ook zo. En ik ging er weg als een moeder die het ook heel goed in haar eentje kon rooien.