‘Zag ik dit goed? Terwijl hij met een vrouw stond te praten schoot zijn hand ineens naar haar billen.’
Annemarie raakte geïsoleerd doordat haar man over de schreef ging en slaagt er niet in dit met hem op te lossen.
‘Tijden was ik er tamelijk goed in om het buiten me te houden. De roddels en de blikken van vrouwen, soms mannen . . . ik wendde mijn hoofd ervoor af. Totdat ik er niet meer omheen kon dat sommige vrienden of kennissen het toch echt lieten afweten. Uitnodigingen werden vaak met rotsmoezen afgehouden en zelf ergens uitgenodigd worden was er bijna niet meer bij.’
‘We woonden destijds in een buurtje waar iedereen nogal met elkaar optrok. Samen op pad met de honden, vrouwen met elkaar eten, avondjes voor elkaar koken, soms een barbecue in de zomer. Hartstikke gezellig vond ik het. Omdat ik vroeger met mijn ouders altijd in een ver buitenland woonde had ik weinig vriendinnen. Dit maakte alles goed. Ik was er echt heel erg blij mee.’
‘Mijn man werkte zich in die tijd drie slagen in de rondte. Hij bereidde de verkoop van zijn bedrijf voor en als dat zou lukken, zouden we ons voor de rest van ons leven geen zorgen meer hoeven te maken. Als hij thuiskwam was hij uitgeblust. Soms zag hij afspraken ’s avonds niet meer zitten en moest ik ze cancelen of ging ik alleen. Totdat hij de deal rond had en weer meer tijd. Niet alleen voor mij maar ook om te socializen.’
‘Wat ik hem eerst alleen sporadisch had zien doen na een borreltje te veel, zag ik op een avond ook al na een paar glazen: terwijl hij met een vrouw stond te praten schoot zijn hand ineens naar haar billen en greep hij erin. Ik zag die vrouw van kleur verschieten, ik zag dat haar man het ook gezien had. Ik zag hun verlegenheid, de blikken. En ik schaamde me kapot.’
‘Toen ik er de dag erna tegen mijn man over begon, ontkende hij eerst – ik zou dingen zien die er niet waren – en zei toen dat ik me niet zo vreselijk moest aanstellen. Het stopte daarna niet. Werd eigenlijk zelfs erger en escaleerde toen één van mijn vriendinnen en plein publiek vreselijk tegen hem uitviel en zei dat het de hoogste tijd werd dat hij zijn poten eens leerde thuis te houden. Dat was het moment dat ons sociale leven wel zo’n beetje in duigen viel.’
‘Mijn man en ik zijn inmiddels verhuisd naar een land waar het fiscale klimaat ons beter past. Daar probeer ik weer een nieuwe vriendenkring op te bouwen, wat me niets meevalt omdat de sociale structuur veel stijver is dan dat losse in Nederland. En die kwestie is ook nooit echt uit de wereld geholpen tussen ons. Die maakt de eenzaamheid er alleen maar erger op.’
Annemarie’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
