Franska.nl

Toen mijn dochter het levenslicht zag, wist ik dat er geen broertjes of zusjes meer voor haar zouden volgen. Bij dit prachtige kindje zou het blijven en, eerlijk, Ik had het heel veel slechter kunnen treffen! Toch stelde de gedachte dat zij een halfbroer en –zus heeft, mij van meet van af gerust. Want later, als ik er ooit niet meer ben, heeft ze dan toch iemand waarmee ze haar jeugd deelt. Iemand die weet waar ze vandaan komt en hoe haar basis in elkaar steekt.

Vorige week was ik voor Franska onderweg naar Noorwegen (je leest het later ongetwijfeld nog!), samen met mijn stiefdochter en dochter. Het grootste gedeelte van de reis zit ik achterin de auto waar ik ongestoord kan mijmeren, wat ik nu eenmaal graag doe. ‘Kijk ze zitten,’ denk ik op dag één. ‘Wie had dit ooit kunnen dromen, heel lang geleden?’

Want is het vanzelfsprekend, dat het botert tussen kinderen uit de eerste en tweede leg? Nee, natuurlijk is het dat niet. De verhalen dat het overal één gezellige Brady Bunch is, zijn sterk overtrokken als je het mij vraagt. Ik ken ook wel samengestelde huishoudens waar het haat en nijd is wat de klok slaat en waar kinderen elkaar het liefst de koppen inslaan.

Er waren tijden dat ik zeker wist dat het goed zou komen later, met de bonding tussen hen. Er waren ook tijden dat ik er maar niet te veel over nadacht. ‘Hoe lang is het geleden dat wij met z’n drieën op vakantie waren?’, vraag ik me af. We rekenen uit dat dat zo maar eens twintig jaar zou kunnen zijn. Zo zeg!

‘Bizar’, zeggen ze allebei op precies hetzelfde moment. Het landschap is ‘bizar’ mooi en dat is het echt. Heel lang is het stil. Dat is als we door een in- en in besneeuwd landschap rijden. En dan opeens, out of the blue en weer precies op hetzelfde moment: ‘Grappig, rijden we opeens weer in het groen.’

Het is door het feit dat we ruim een week samen zijn, dat ik besef dat ik veel gemist heb. Niet als in dat ik er pijn van heb, maar als in dat iedereen nu eenmaal zijn eigen leven leidt en dat het minder frequent voorkomt dat die levens elkaar kruisen wanneer een gezin uit elkaar valt. We halen eindeloos veel ouwe koeien uit de sloot daar in Noorwegen. Over hoe het was en hoe het is geworden, en ik denk dat we tevreden zijn en dat mag ook wel. Ze hebben veel met elkaar gedeeld, mijn stiefs met mijn dochter. Soms naar genoegen en soms ook helemaal niet. Dat ze een band met elkaar opbouwden is omdat ze dat blijkbaar de moeite waard vonden. Want al was ik op mijn kop gaan staan, dan nog was er niets dat ik naar mijn hand had kunnen zetten.

Als ik ga trouwen volgende maand (ja heus, het gaat nog steeds gebeuren!), zijn ze alle drie getuigen. Zou ik een cadeautje kunnen bedenken dat waardevoller zou zijn dan dat? Ik zou het met de grootste wil van de wereld niet kunnen verzinnen.