Franska.nl

 ‘Heb je nog een keer tijd, vóór de grote dag? Anders komt het daarna wel. Je zult wel druk zijn met alle voorbereidingen,’ zegt een vriendin die wil afspreken.

‘Druk? Nee dus. Totaal niet zelfs.’

Voor ons namelijk geen wedding planners, draaiboeken, gastenlijsten, tafelschikkingen of cadeaulijsten. Geen vrijgezellenavonden (dat moest er nog bijkomen zeg!), laatste nacht voor het huwelijk apart slapen of überhaupt niet meer slapen van de stress voor de grote dag. Zelfs niet naar de kapper en ook al geen rode nagels want die heb ik nog nooit gehad.

Toegegeven: op de avond van het aanzoek gingen we los en na genoeg wijn zagen we onszelf al in op maat gemaakte pakken en jurken trouwen op een Frans kasteel waar we meteen ook een hele week zouden blijven. Maar zodra we weer gewoon onszelf waren, werden de plannen bijgesteld en besloten we om het vooral simpel te houden. Zo simpel dat er eigenlijk ook vrijwel niets meer te regelen viel.

‘Maar jullie vinden het toch nog wel leuk?’ vraagt ze.

Ja dat vinden wij. En sinds we ‘ja’ hebben gezegd is er ook wel degelijk iets veranderd. Het is niet te pakken, niet te definiëren, niet uit te leggen. Het heeft met houden van, vrijblijvendheid, vertrouwen of goeie bedoelingen niets van doen. Ons leven is niet veranderd, ons samenzijn is niet veranderd en onze toekomstverwachtingen evenmin

.

‘Vind jij ook dat er iets veranderd is?’ vroeg hij een paar dagen na het aanzoek. Ja, dat vond ik, maar wat was dat dan precies? De intentie om met elkaar verder te gaan, samen oud te worden, was nu als het ware verzegeld. Was dat het? Hadden we dat niet al gedaan door samen te gaan wonen, samen te verhuizen?  Het is een je ne sais quoi, vond hij, maar er was wel iets.

Vorige week kwam een vriend bij ons eten. Na een ellendige scheiding is hij sinds kort weer verliefd en gelukkig. ‘Stel,’ zei hij. ‘Stel dat ik ooit opnieuw zou trouwen, dan zou dat zo veel bewuster zijn dan de eerste keer.’

De eerste keer stapte ik, tot over mijn oren verliefd, zonder al te veel nadenken in het huwelijk. De eerste keer trouwde hij, ook om allerlei praktische redenen, in een ver buitenland zonder familie, zonder vrienden.  

‘Waarom trouwen we eigenlijk?’ vraag ik hem. Hij kijkt me aan, zegt een hele tijd niets. ‘Het verleden is opgeruimd,’ zegt hij na lang nadenken. ‘In emotionele, financiële en juridische zin zijn we vrij.’ ‘Dus we trouwen omdat het kan?’ vraag ik. ‘Nee. Niet omdat het kan en niet omdat het mag. Het is niet bekronen en niet bevestigen. We springen niet in het diepe. Het is een natuurlijke volgende stap, de kers op de taart, een verbindingsstuk, een sluitstuk.  Jij bent mijn meisje en ik ben je maatje. Daarom. Ja jezus. Het is gewoon zo!’

Ja. Het is gewoon zo en we hebben er zin aan, aan onze simpele bruiloft!