Franska.nl

Een jaar of tien geleden verloren we elkaar uit het oog. Misschien deden we niet meer genoeg ons best. Misschien was de koek ook wel op. We gaven oprecht om elkaar en dat deden we vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst zagen en onze vriendschap begon. Al met al hielden we het zo’n dertig jaar met elkaar uit. Al was er een keer een pauze. Dat was nadat er iets was voorgevallen tussen haar en mijn toenmalige man. Ik heb er nooit mijn vinger achter kunnen krijgen wat precies.

Tijdens onze pauze was ik gescheiden. Die scheiding gaf mij een goede reden om haar versie van het verhaal nét een beetje meer te willen geloven. Zoals ik zijn versie van het verhaal nét een beetje meer had willen geloven toen ik nog getrouwd was en dat ook graag zo wilde houden.

Wij hadden elkaar gemist, tijdens onze pauze. Dat missen was wederzijds, oprecht en intens geweest. Zoveel betekenden we blijkbaar voor elkaar. Daarom was het belachelijk eenvoudig om de draad weer op te pakken toen we elkaar voor het eerst weer spraken. Precies zoals dat gaat bij echte vriendschap, dat je gewoon weer verdergaat waar je was gebleven en dat het niet uitmaakt hoeveel tijd ertussen zit. In dat laatste geloof ik nog steeds. Ook dat onze vriendschap betekenisvol was.

Een jaar of tien geleden zagen we elkaar voor het laatst. Toch denk ik nog vaak aan haar en soms aan het gebeuren waarover ik eeuwig in het duister zal blijven tasten. Zou het toch dat zijn wat het onvoorwaardelijke van onze vriendschap voorwaardelijk had gemaakt? Zou het dat zijn waarom ik na onze pauze uiteindelijk toch minder van haar kon hebben en minder voor haar over had?

Een paar weken geleden stuurde ik haar nogal impulsief een tekstbericht om haar te laten weten dat het me blijft bezighouden dat onze vriendschap zonder woorden ophield en het gebeuren nooit werd opgehelderd. Ik vroeg me af of zij er, net als ik, voor voelde om elkaar nog een laatste keer te spreken. Eén keer, dacht ik. Dan kon ik het boek daarna dichtdoen. Ik zag dat ze mijn bericht per omgaande had gelezen maar een reactie bleef uit.

Waarschijnlijk had ik niet eens geweten wat ik nog wilde zeggen alvorens het boek te sluiten. Waarschijnlijk omdat dat boek tien jaar geleden al dicht is gegaan. Waarschijnlijk ben ik geen ster in loslaten. En is zij daar beter in, wat maar beter is ook.