Franska.nl

Dag 10

‘Ik zou toch zweren dat die bergtoppen daar besneeuwd zijn.’
‘Ja hoor. En dat in Griekenland.’
We zijn inmiddels gearriveerd bij Grieks-eiland-in-de-Egeïsche-Zee Santorini. Gevormd door een vulkaanuitbarsting en horend tot de eilandengroep Cycladen – wat ik op de een of andere manier behoorlijk veel verder weg vind klinken dan Griekenland. We liggen voor anker, wat wil zeggen dat we weer een tender naar het eiland moeten nemen. Daar gearriveerd staan we pas onderaan die enorme rots waarop het eiland gebouwd is en moeten we dus nog wel naar boven.
‘Donkey?’
‘Nee natuurlijk niet man!’
‘Good price!’
‘Er bestaat geen goeie prijs voor dierenleed. Al mocht ik voor nop op de rug van zo’n beestje klimmen, dan nog zou ik liever gaan lopen.’
Waarna we besluiten om de kabelbaan omhoog te nemen; een beetje alsof we op wintersport zijn en er toch eeuwige sneeuw op die bergtoppen ligt. Boven doen de straatjes denken aan de set van de film Mamma Mia: bijna alsof die schilderachtige straatjes en pleintjes en het azuurblauw van de zee rondom niet echt zijn en Meryl Streep elk moment zingend en dansend haar opwachting kan maken.

We slenteren verder en verder omhoog, kopen een flesje water, drinken koffie onder de pergola van een terras, vergapen ons aan het uitzicht en gaan uiteindelijk weer met de kabelbaan naar beneden waar we op het bovendek van de tender worden teruggebracht naar de Holland-Amerika lijn.
‘Het einde van onze honeymoon is in zicht.’
‘Bizar hoe snel het gegaan is.’
‘Maar als ik aan Rome terugdenk zou het net zo goed een jaar geleden kunnen zijn als een week.’
‘Tijd is een raar ding als je op reis bent.’
‘Geen ritme, geen alledaagsheid. Daar heeft het mee te maken.’
‘Hoe lang zouden we dit gevoel, van dat er niets moet, kunnen vasthouden als we weer thuis zijn?’
‘Niet.’