Franska.nl

Om de zoveel tijd lees je zo’n verhaal. Laatst weer: een stelletje vechthonden had zonder aanleiding een voorbij wandelend echtpaar gegrepen, tot ziekenhuizens aan toe, en daarna ook nog eens de toegesnelde hondenpsycholoog toegetakeld met een slagaderlijke bloeding. Dat laatste zou grappig zijn als het niet zo erg was.

Ik snap ze niet, die baasjes. Mensen die deze Rottweilers los laten lopen – al is het in hun eigen voortuin. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niet zoveel tegen Rottweilers – we hadden er vroeger zelf twee (eentje was een lieverdje, de andere zeker niet …) of herders, of andere bijtgraagjes – maar wel iets tegen de bazen die deze honden gebruiken als bangmaker voor andere mensen, of ervan overtuigd zijn dat hún Morris niks zal doen. Het zinnetje ‘dat doet-ie anders nooit’ heb ik daarvoor al te vaak gehoord.

Laatst nog gebeurde het mijn man. Tijdens een hardlooprondje kwam hij langs een villa waar twee blaffende Rottweilers dreigend en hard blaffend mee renden langs het tuinhek. Mijn man wist dat er een toegangspoort zat die altijd dicht is. Maar helaas niet die dag… Dus kwamen die agressieve honden op hem af. En ik kan je verklappen, dat is echt beangstigend. Zelfs voor iemand van twee meter lang. Gelukkig wist hij wat hij moest doen – in de remmen en stilstaan, de beesten met lage luide stem toespreken – maar als je bang bent, dan is je eerste reactie natuurlijk WEGWEZEN! Waarop die honden jouw gespierde kuiten met al hun liefde als kipkluifjes toetakelen.

Kijk, ik snáp mensen die hun villa of boerderij willen beschermen heus. Maar hé, je moet toch als een normaal mens langs kunnen lopen zonder bang te worden? Laat staan aangevallen? Lijn Storm of Diesel op z’n minst aan!

Nee dan in het park, vlakbij onze basisschool met open hekken nota bene, waar ik wekelijks een loslopende bullterriër uitgelaten zie worden … Zou een prima opgevoede hond kunnen zijn, maar toch, dat imago hebben die spierbundels niet voor niks. En het gaat me dan ook niet óf die hond wat doet, het gaat me om het baasje. Je wilt toch niet dan andere mensen bang voor je (hond) zijn? Of vind je jezelf dan juist cool en stoer, onaantastbaar? Ik begrijp daar dus niks van.

Ook mijn eigen hond Pippie – type aaibaar – heb ik al een paar keer moeten redden van bijtgrage hondgenoten. Heb hem letterlijk via de lijn aan zijn halsband omhoog moeten rukken. En dit soort incidenten met agressieve honden blijven dus maar doorgaan. Niet alleen met andere honden, ook met volwassen mensen én kinderen. Hun angst begrijp ik inmiddels wel. En ik vind dus ook dat baasjes van honden-met-een-imago-dat-toch-niet-voor-niks-ooit-zo-ontstaan-is daar veel meer rekening mee moeten houden. Hun hapgraagje dan voortaan maar standaard muilkorven, ook in eigen tuin? Vind ik zielig. Hun beschermhond voortaan maar aan een (lange) lijn binden? Al een tikkie beter. Al gun ik elke Dex of Hero ook zijn vrijheid.
Maar die vrijheid – zorgeloos wandelen of fietsen in veiligheid – gun ik mensen meer.

PS. Ja, het kan zijn dat jouw Bruce of Rover de liefste is, en dat is ook vast zo, maar dat zie je dus niet van de buitenkant. Mijn punt is: of je rekening wilt houden met (veel) mensen die jouw hond niet kennen en bang voor hem zijn? Dank u.