Franska.nl

‘Nee hoor, wij zijn echt geen kattenhaters,’ zegt de man, met droge ogen ook nog. Hoewel hij wel degelijk óók initiatiefnemer is van een kattenplan dat zijn hele dorp kattenvrij moet maken.

Je zult er maar wonen, toch? Lekker met je man en kinderen en kat – of lekker in je eentje met je twee katten. En dan bedenkt buurman John Collins dat je je kat weliswaar mag houden (mits gesteriliseerd of gecastreerd, gechipt en geregistreerd) maar dat, mocht je huisvriend onverhoopt komen te overlijden, het dan wel einde verhaal is. Want katten komen er wat Collins betreft niet meer in.

Het is 2018 en deze ongein speelt in Omaui, een dorp in het voor de rest toch allesbehalve dictatoriale Nieuw-Zeeland. Collins heeft zijn plan inmiddels in de gemeenteraad op de agenda weten te krijgen en die is het met hem eens. Ter verantwoording van dit hoogst ongebruikelijke initiatief – laten we het zo maar noemen – wordt de bescherming van inheemse diersoorten aangevoerd. Want katten zouden daarvoor een bedreiging zijn.

Zeeleeuwen, dolfijnen, pinguïns, dat zijn typisch Nieuw-Zeelandse inlanders, toch? En vleermuizen en hagedissen ook. Zouden katten echt zoveel van die beesten verorberen dat ze het voortbestaan van hun soort bedreigen? Lijkt me sterk. Is het ook. Ik moet het gewoon anders zien:

In Omaui is het een en al landelijkheid met veel groen en veel bos, zo luidt de nadere rechtvaardiging voor het algehele kattenverbod. En katten gaan in die groene natuur door die inheemse planten struinen om inheemse vogels en insecten en reptielen en zoogdieren te vangen waardoor ze toch wel behoorlijk wat schade aanrichten. Trouwens: mocht je bang zijn dat je je huisvriend straks vreselijk gaat missen, bedenk dan maar dat het zien van zo’n fijne inheemse vogel in je tuin dat gemis heus meer dan goed zal maken.  

Dit specifieke kattenplan is ingediend als onderdeel van een groter plan waarbij Nieuw-Zeeland er op inzet in 2050 ook geen geïntroduceerde roofdieren als ratten, buidelratten en hermelijnen meer te hebben. Want ook die zijn een bedreiging voor het voortbestaan van de inheemse soorten.

Dus mochten die arme kattenbaasjes daar in dat verre Omaui denken aan het aanschaffen van een ratje ter compensatie van hun katje: niet doen! Mag niet! Als al deze plannen doorgaan – de inwoners van Omaui hebben twee maanden om hun mening te geven – dan zal het nog een hele slachting worden in het voor de rest zo vreedzame Nieuw-Zeeland.