Franska.nl

Waar mijn man uit een fietsfamilie komt, of eigenlijk wielren-, heb ik dus helemaal NIETS met hard fietsen. Dus ook niet met die fietsen zelf, die in alle materialen en kleuren en frames te koop zijn, laat staan al die bijbehorende gadgets. En ik heb dus ook niets met de Tour. Hele dagen bergetappes kijken kunnen me gestolen worden.

Ik begrijp uit betrouwbare bron dat ik het dus niet begrijp, dat de Tour de France juist prachtig is om naar te kijken: tactieken, teamgevoel, knechten, stuk gaan, heel hard vallen, overwinnen. Maar het virus grijpt me niet. Ik zie vanuit mijn ooghoek wel onverantwoord de berg op rennende toeschouwers die een duwtje aan een kopman geven, of toeschouwers die zo’n smal fuik vormen dat die wielerploegen bijna het gevoel hebben in de grotten van Thailand … Nee Beatrijs, daar mag je geen grappen over maken. Oké, maar wel denk ik bij die iets te massaal uitgerukte toeschouwers: dat gaat nog een keer mis. En dat was mijn emotie bij de Tour dan weer …

Hoe anders is dat in deze heuvelachtige omgeving van Nijmegen. Waar vriendenclubjes middle-agers, gewurmd in hun strakste pakjes (ik hoef ze verder niet te beschrijven, hè?) vrolijk het achterland intrekken. Zeker met al die gadgets waarmee ze zich helemaal het mannetje (of vrouwtje, jaja) voelen, die samen een hechte groep vormen, onderling een wedstrijdje fietsen en zich Chris Froome of Tom Dumoulin himself voelen. Én die daarmee blijkbaar denken dat zij de enigen op de weg zijn. Of eigenlijk, die niet meer denken, maar alleen maar met zichzelf bezig zijn. Met hun eigen wedstrijdje. Want hoe vaak ik al moest uitwijken/op de rem moest/levensgevaarlijke situaties zag, omdat zo’n fietsclubje de berg afdalend voorrang nam …

Ik zou zeggen: er staan niet voor niks geen dranghekken om jullie wedstrijdje. En voor jullie komen er ook geen toeschouwers hun bed uit. En dat heeft dus een reden. Precies ja.  

Het maakt mijn hekel aan wielrennen eigenlijk alleen maar groter. Blij als dat Tour de France-virus weer voorbij is. Ik verheug me ondertussen lekker op mijn eigen Frankrijk-toer. Du vin, du pain en zeker geen Dumoulin.

PS. En nu maar hopen dat mijn schoonfamilie me na dit stukje nog aardig vindt.