The sky is aan z’n limit
Eerlijk: als jij kan kiezen, wat kies jij dan?
De mens wil meer. Harder. Sneller. Verder vooruit. En omhoog. Dus bestaan er (en dit is wel erg kort door de bocht, maar hé, meer uitleg wordt bo-ring) al zo’n eeuw vliegtuigen. Die brengen ons naar New York, Bali of IJsland. En de mens zou de mens niet zijn, als ze dat ook niet steeds goedkoper wilden. Dus ontstonden er prijsvechters. Dus nog meer vliegtuigen. Dus meer vriendenclubjes die voor een gezellig vrijgezellenfeestje naar Praag vliegen…
Nu weet ik niet of je wel eens een app hebt bekeken als Flightradar, maar daar zie je wat er op dit moment wereldwijd in de lucht hangt. On-waar-schijn-lijk veel vliegtuigen. En ja. Je kent het verhaal over uitstoot wel, en wat dat allemaal teweegbrengt. Dus moeten we schoner reizen. Of helemaal niet naar Bali of Praag willen – maar dát vindt helemaal niemand een goed idee.
Schoner vervoer dus. En dan kom je al snel uit op het bekendste liedje van Guus Meeuwis. Nu is er één ‘maar’, of eigenlijk twee: treintickets zijn een stuk duurder dan vliegtickets (voor een kaartje naar Barcelona betaal je minimaal 94 euro – en meestal veel meer – en voor een vliegticket betaal je een paar tientjes), én je doet ruim negen uur (!!) langer over je reis dan met het vliegtuig. En minor detail: naar Bali of IJsland kún je helemaal niet met de trein.
Maar binnen Europa kan dat dus wel, en daarom is er nu de roep om die ‘kilometers spoor’ aantrekkelijker te maken. De Europese Commissie wil daar nu meer geld voor uittrekken. En ook zijn er net plannen gelanceerd om in 2020 al de eerste hogesnelheidstrein naar Berlijn te cheffen, zodat je er maar twee in plaats van zesenhalf uur over doet.
Ik zie, vanuit Italië waar ik nu ben – ja, ik ging met het vliegtuig – alleen maar voordelen van die trein. Goed voor het klimaat; mensen met vliegangst zijn er behoorlijk bij gebaat; je kunt genieten van het veranderende landschap. Én stewards en stewardessen vinden gewoon een nieuwe baan, als conducteur. Geen vuiltje aan de lucht.
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
