Franska.nl

Af en toe mag ik voor Franska in de pen klimmen om te schrijven over wat mij zoal bezighoudt. Liefst nieuws gerelateerd. Zo komt het dat ik me ’s ochtends in de keuken posteer voor de sinaasappelpers met naast me drie ochtendkranten. Terwijl ik het ene halve sinaasappeltje vervang door het andere neus ik door de kranten. Van de chocoladeletters in De Telegraaf (LUSTMOORDENAAR MET VERLOF, vreselijk natuurlijk, en de geboorte van een baby van twaalf pond, ZES KILO) naar het AD waar ik serieus voor mijn gevoel exact dezelfde foto van Douwe Bob zie als dit weekend in Het Parool. Het is ze vergeven want ‘Der Douwe’ lijkt er een genoegen in te scheppen zijn pakje uit te trekken, en in de print van zijn Adamskostuum (meneer Bob is nogal vaak te vinden in de tattoo-shop) lijkt elke foto op elkaar. En natuurlijk hebben de kranten dezelfde Belgische eigenaar dus is het makkelijk doorschuiven met foto’s. Afijn.

Ook schrijven ze over de opkomst van de lieve tandarts, een onderwerp dat denk ik heel erg aanslaat. Want wie wil dat nou niet. Ik kruip sinds een jaar op de stoel van een schoolpleinmoeder die ook tandarts is en ik heb nog nooit zo stipt de bezoeken bijgehouden. Gewoon omdat het zo gezellig is. Al kletst het lastig met een slang in je mond, dat wel.

Toch kan vandaag al het nieuws me niet helemaal raken. Ik ben teveel bezig met een missie die als een mission impossible de boeken in dreigt te gaan. Mijn lieve kleine stiekem toch al grote Flo is bijna jarig en ze heeft een onmogelijk cadeau uitgekozen. Dat zit zo. Onze bijzondere dochter heeft een hobby. En die hobby is foto’s kijken van vroeger. Zo ziet ze zichzelf soms in een Megamindy-pak op een foto die zes jaar geleden is genomen. Dan moet en zal ze dat pak vinden en aantrekken. Lastig uitleggen dat ze dat maatje niet meer past. Ingewikkeld.

Nu heeft ze zichzelf gezien met een kangoeroeknuffel. Wat zeg ik, een kangoeroeknuffel? Dé kangoeroeknuffel. Je weet wel, die van Ikea. Het was de perfecte knuffel. Zacht en groot, dus je kon er heerlijk tegenaan kroelen op de bank. En zoals het een goed kangoeroe betaamt, beschikte ze ook over een buidel met daarin een mini-versie van zichzelf. Die knuffel heette Scoopy en was jarenlang de bestie van Flo. Een bestie die ze uit het oog verloor, maar die nu weer volledig in beeld is door de foto’s van vroeger. Dus mijn geliefde ging met haar naar Ikea in Haarlem. Niets. Ik zocht op de site. Uit het assortiment. Toen we in de herfstvakantie een weekje in Italië waren en een regenachtige dag troffen, pakten we de huurauto en togen richting Ikea. Wie weet was er hier nog eentje. Weer niets.

Jullie zijn mijn laatste strohalm. Heb jij de Ikea-kangoeroe gezien of ken je iemand die er één heeft? En die er misschien vanaf wil… Zaterdag is Flo jarig. Je zou mijn meisje intens gelukkig maken en deze moeder een tevreden en rustig weekend bezorgen.

Wordt hopelijk vervolgd.