Franska.nl

Hij is niet meer. Charles Aznavour, één van de allergrootste Franse zangers is gisteren overleden. Vrijdag zat hij nog in een talkshow op de Franse televisie te praten over zijn wereldtournee waar hij middenin zat en gisteren is hij niet meer wakker geworden. Aznavour was een beetje van iedereen en dus ook een beetje van mij. Net als zovelen ben ook ik opgegroeid met Aznavour, want zijn muziek werd bij ons thuis vaak gedraaid. En zodra ik op de middelbare school zat en ik mijn eerste Franse woordjes leerde, begon ik te begrijpen waar hij nou eigenlijk over zong. En dat was uiteraard heel vaak over l’amour, love, amor en Liebe, in zes talen. Een aantal jaren later ontdekte ik dat hij ook in het Italiaans zong en dat vond ik eigenlijk nog vele malen mooier. Com’è triste Venezia; de treurigheid druipt ervan af. Je ziet die prachtige stad en die eenzame man in die gondel op het water, zonder haar.

Aznavour kon als geen ander gevoelens onder woorden brengen. Of dat nou ging over een twintigjarig huwelijksjubileum dat in de soep loopt, of het afscheid van een geliefde; Charles vond er de mooiste woorden voor. Toen ik op kamers woonde en op een druilerige dag zat te luisteren naar Marie, quand tu t’en vas, in mijn oren zijn aller- allermooiste nummer, dacht ik gierend van de heimwee aan mijn moeders keukentafel thuis. En dan wilde ik wel naar huis kruipen.

Aznavour was tot op hoge leeftijd een groot fan van een nieuwe generatie muzikanten. Zo was er sprake van een duet met onze eigen Anouk en waren er vergevorderde plannen om met de Belgische Stromae muziek op te nemen. Aznavour vond hem echt fantastisch; net zoals hij een kind van een vluchteling, zingend als een dichter en een acteur op het podium. Helaas is het er niet meer van gekomen.