18 dingen die je denkt tijdens een kinderloos weekendje weg
Vroeger, in het BC-tijdperk, was ik elke maand wel een keer weg.
Even naar New York voor de Fashion Week, dan zomaar even naar Griekenland voor Lancaster, een bezoekje aan Parijs voor een samenwerking met een Frans automerk; het kon eigenlijk niet op. Mijn dochters mekkerden en miepten heus, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was ‘werk’, dus het moest.
Na twee jaar behoorlijk aan huis vastgeketend te zijn (ik werk heus, maar wel thuis, dus ik ben ineens die moeder die thuis zit met een kopje thee), was het dit weekend zover: ik ging met mijn lief mee naar Italië. We moesten allemaal nuttige dingen doen wat het tripje legitimeerde (we hebben er een huisje en daar moet je af en toe even naartoe), en het vliegtuig ging alleen op donderdag en zondag waardoor het voor mij – en voor mijn meisjes – toch best een lange periode was. En dan gaat er dit zoal door je heen.
1. Stel dat het vliegtuig nu neerstort, dan hebben ze geen ouders meer.
2. Zal ik een vriendin appen om te vragen of zij goed voor ze zorgt als we straks dood zijn?
3. Niet doen. Dat brengt sowieso ongeluk.
4. Wat hoor ik? Ik hoor iets? De motor valt uit. Ik weet het zeker. De stewardessen lopen nog rustig. Oké, doe normaal.
5. Wat gaat alles snel en soepel zonder kinderen. Een tas, die van jezelf, je jas, een ID; niets aan het handje.
6. Waar zullen we vanavond eten? Linnen, white glove luxury, bring it on.
7. Even mijn ouders appen hoe het gaat.
8. Niemand reageert.
9. Dan mijn ene dochter maar. Die is vergroeid met haar telefoon.
10. Geen reactie
11. Dan mijn jongste maar appen.
12. Ook geen reactie.
13. Zal ik de buurvrouw vragen om langs te lopen?
14. Straks zijn ze allemaal dood.
15. Een appje: ze waren wandelen. En het gaat goed.
16. Is het raar als ik vraag om een foto met de krant van die dag als bewijs?
17. Ik word wakker om 9.00 uur en vraag me af wanneer ik voor het laatst tien uur aan één stuk heb geslapen.
18. Ik eet in een heel chic restaurant zonder stress te hebben dat iemand aan het linnen laken trekt en nip zoals keurige mensen dat doen van mijn champagne. Als we weggaan zie ik een tafel naast de keuken, uit het zicht en naast een bank, en vraag of ik daar de volgende keer met onze kinderen kan eten. Want zonder hen is het misschien opgeruimd en zorgeloos, maar het allerliefst ben ik compleet met hen, al is dat met pindakaas in mijn haar en vier tassen om mijn nek. Gauw weer naar huis!
Door: May-Britt Mobach
