16 redenen om van het lichtknopje af te blijven
Het is een ‘trend’ die Caroline toejuicht: meer openheid over onze psychische problemen. Vooral voor jongeren. Dat had zij als kind zelf ook goed kunnen gebruiken.
En dan nu nog zestien keer het licht aan- en uitdoen met mijn linkerhand, voor de vierde keer naar de wc, en dan naar bed. O nee, ik moet mijn cactus nog aanraken, anders gebeurt er morgen iets vreselijks… Als kind van een jaar of tien had ik nogal heftige dwangneuroses. Niet dat ik wist dat dat zo heette. Geen idee ook of mijn ouders het in de gaten hadden (of dat zij wel wisten wat het was), maar niemand had het erover. Op een gegeven moment liep het uit de hand: ik moest van mezelf aan een fles schoonmaakmiddel likken. Ik stortte in en kon niet meer stoppen met huilen. Ik herinner me dat ik toen de waarheid over van alles en nog wat moest vertellen, want anders… Mijn moeder hoorde me aan, was reuze lief, en toen ik weer wat rustiger werd, ging het leven verder. Want zo ging dat in die tijd. Ik geloof niet dat kinderen toen vaak met een psycholoog gingen praten.
Wees gerust, ik vertel dit niet omdat ik dat ineens weer móet van mezelf, maar omdat ik twee weken geleden de prinsen William en Harry in een filmpje hoorde praten over de psychische problemen na de dood van hun moeder Diana voor de #okaytosay-campagne. Een paar dagen later sprak onze eigen koning in zijn verjaardags-tv-interview met Wilfried de Jong openlijk over de ziekte, want dat is depressiviteit, van zijn vader.
Zo sneu dat ze in hun eentje maar wat rond lopen te tobben
En deze week is het ‘open up week’, een initiatief van NPO 3 FM samen met MIND, bedoeld om psychische klachten onder jongeren bespreekbaar te maken. Want wat blijkt? Meer dan 4 op de 10 jongeren hebben, volgens een NOS-bericht last van dingen als slecht slapen, piekeren, faalangst, somberheid, angst of eetproblemen. Hoewel er tegenwoordig veel meer behandelingen heel goed toegespitst kunnen worden op specifieke klachten wordt er nog steeds veel te weinig over gesproken. Ongelooflijk eigenlijk. En ook zo sneu dat ze dan in hun eentje maar wat rond lopen te tobben. Dat ze pas hulp zoeken als ze al zwaar depressief zijn. Meer openheid en informatie zijn dus hard nodig.
Wat zou ik blij geweest zijn als ik vroeger met een psycholoog over mijn vreemde gewoontes had kunnen praten! Nu heb ik in de loop van 52 jaar mijn gebruiksaanwijzing zo’n beetje bij elkaar gescharreld. Met veel vallen en opstaan, gemiste kansen en verwarrende tijden. Nog steeds wel. Straks heb ik een afspraak met mijn psycholoog om over mijn ziektevrees (ook wel bekend als hypochondrie) te praten. Dat is namelijk wel een ‘dingetje’ voor me na mijn borstkanker.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
