12x wat ik me afvraag bij de naaktcamping
Nu is het natuurlijk hartstikke kinderachtig als ik daar meteen allerlei onbedoelde visioenen bij krijg, maar ik heb ze toch.
Het naturistenfenomeen heeft een imagoprobleem. Ik las deze week dat de jonge aanwas vooral uitblijft. Naakt lopen lijkt toch een jaren-zeventig-fenomeen, al moet ik zeggen dat ik wel eens (vraag maar niet verder) naakt in de zee ben gedoken en dat zonder bikini zwemmen zeldzaam prettig is. Maar toch, ik denk meteen aan de vakanties die ik vierde met mijn jeugdvriendin waarbij alle aanwezige ouders zo min mogelijk tussen hen en de natuur wilden hebben. En daarmee bedoelden ze ook katoen. Wij pubermeisjes deelden het genoegen niet helemaal en al helemaal niet tijdens het eten. De naturistenbeweging kortom is niet helemaal aan mij besteed. Ik vraag me meteen van alles af.
1. Je bent helemaal naakt, maar je draagt wel schoenen ter bescherming. Dat lijkt me toch zo een lullig (excuus) gezicht.
2. En als je die schoenen vastmaakt, euh nou ja, hoe buk je dan precies?
3. Vergeef me, vergeef me, ik weet dat naturisme niets met seks te maken heeft of in ieder geval niet meer dan als mensen hun kleren aan hebben, maar stel dat je als man toch wel een tikje gecharmeerd bent van alles wat zo voorbij komt trippelen, wat doe je dan?
4. Ik las over een naturistencamping die lekker veel trampolines hebben. En volleybalvelden. Dat zwiept en zwaait dan toch alle kanten op? Voor mij heeft een beha ook een baan; de boel bij elkaar houden.
5. Worden de fietszadels van de huurfietsen wel goed schoongemaakt?
6. Hoe doen ze dat bij de barbecue? Deze kwam van mijn collega van FavorFlav. Dat je maar niet het verkeerde worstje op de grill legt.
7. Mag je wel iets aantrekken als je het koud hebt?
8. Je wordt wel mooi egaal bruin.
9. En je kunt lekker light travellen.
10. Je hoeft je niet druk te maken over de vraag of je bikini wel droog is.
11. Iedereen is gelijk.
12. Je bent ’s ochtends zo klaar.
Goh jongens, het moet niet gekker worden. Als ik nog even doortik, ben ik ook om…
Door: May-Britt Mobach
