Het G-woord,ik krijg het er niet uit

 

Gehandicapt. Daar was het ineens. Mays dochter is gehandicapt. Ze had het heus weleens voorbij horen komen, maar ze kan helemaal niets met het woord.

 
‘Je kunt ook zondagochtend met haar zwemmen van tien tot elf. Tijdens het G-uurtje.’ De les is afgelopen en de zwemjuf heeft me net verteld dat haar taak er op zit (ons meisje verdrinkt niet in het diepe) maar dat het halen van een diploma uitgesloten is. Er is maar een afzwemcommissie en alle kinderen in Nederland moeten exact hetzelfde parcours afleggen. Die illusie moeten we ons besparen. Maar hé, ze zwemt, ze heeft er lol in en ze kan dus naar het G-uurtje.
 

‘G-uurtje?’ Ik hoor mezelf. ‘Ja, het G-uurtje. Voor gehándicapten.’ De juf veegt de handdoek over haar druppelende haar en knakt het puntje van haar banaan open. Ik doe alsof ik het net zo normaal vind als zij, zeg geloof ik nog gedag, probeer mijn stem op octaaf vrolijk en niets aan de hand te krijgen en zeg ‘Kom Flo, je hebt zo goed gezwommen; we gaan een ijsje eten.’
 

Als uitleg gewenst is, houd ik het bij autistisch en vind het al heel knap als ik het zonder te bibberen over mijn lippen krijg

 

Gehandicapt. Daar was het ineens. Mijn dochter is gehandicapt. Ik had het heus weleens voorbij horen komen. Tijdens mijn lievelingsdagen op het strand. Als mijn meisje ondanks de hitte de hele dag in haar Megamindypak liep bijvoorbeeld en niet begreep waarom ze van de trampoline moest gaan als een ander kind een salto wilde maken. Of als ze een uur lang een aflevering van Barbapapa declameerde. Desgewenst in het Frans of Italiaans. Dan hoorde ik de vraag weleens. ‘Is ze gehandicapt?’
 

‘Nee joh, ze heeft beestjes in haar hoofd.’ Zei mijn andere dochter dan. Of: ‘Ze is nog autistisch’. Het g-woord. Ik krijg het er niet uit. Gehandicapt betekent dat iets stuk is. Je kunt niet zien, je kunt niet lopen. Ons meisje is anders. Alles werkt. Maar op haar manier. Is een kind met Down Syndroom gehandicapt? Ik vind van niet. Is iemand met Gilles de la Tourette gehandicapt? Misschien héb je een handicap, maar ik vind dat niemand het ís.
 

Zoek gehandicapt op in de Van Dale en je vindt het synoniem. Dat synoniem is: ongelukkig. Is zij ongelukkig? Als ik haar zie dartelen op K3 heeft het alle schijn van niet. Zijn wij ongelukkig? Met haar? Het mooiste en liefste dat we hadden kunnen bedenken. Al moet ik soms heus tot 721 tellen als ik haar niet krijg uitgelegd waarom we niet op de regenboog kunnen klimmen. Of als ze ontroostbaar is als de regenboog ineens weg is.
 

Mensen vragen om uitleg en dat begrijp ik. Maar ik vind het moeilijk om bij dat wat mij het liefste in het leven is steeds te moeten zeggen wat er niet goed aan haar is. Alsof ik achter mijn moeder aanloop en tegen iedereen zeg dat ze heus heel charmant is, maar dat koken niet bepaald haar forte is. Ik begrijp dat het in dit geval moet, maar fijn vind ik het niet want ik wil niet flashen met haar kwetsbaarheid.
 

Als uitleg gewenst is, houd ik het bij autistisch en vind het al heel knap als ik het zonder te bibberen over mijn lippen krijg. Mijn dochter is autistisch. Als ik daar in een adem aan toe voeg dat ze daarbij een licht, ok licht tot matige, verstandelijke beperking heeft, verdien ik applaus. En schouderklopjes. En sowieso chocola.