Franska.nl

Daar stonden we. In het met ballonnen en vlaggen versierde Zeeuwse Westdorpe. M’n moeder en ik.

Wachten tot-ie zou komen. De rest van ons gezin was geveld door griep of had iets heel dringends, waar ze niet onderuit konden. Dus waren we met z’n tweeën. Wel met een heleboel familie. M’n moeder had het best fris en het enige dat als bescherming te vinden was, was een grote rood-wit blauwe vlag, dus die deed ze zo goed en zo kwaad als het ging om zich heen. Zag er best grappig uit eigenlijk.

Duurde best lang, dat wachten. Maar we hadden het er ontzettend voor over. Ein-de-lijk was-ie er. Staand in een open auto. HIJ WAS VRIJ! Heel veel dunner en waarschijnlijk ook heel erg moe, maar hij stond op een gegeven moment op het terrasje van z’n ouders en hief zelf ons familielied aan. Als ik dit schrijf krijg ik nog tranen in m’n ogen van ontroering. ‘HEEEEE Sabberiosia’ klonk het loeihard door het hele dorp. Je kon meteen zien wie er familie was. Die zongen op hun allerhardst mee natuurlijk. De rest stond verbaasd te kijken. 

Ik heb het over m’n achterneef Arjan Erkel. Sinds die enorme dreun, die ochtend dat m’n moeder belde om te vertellen wat er gebeurd was, tot het moment waarop ik dat allermooiste telefoontje ooit  kreeg, dat-ie vrij was, heb ik zo ongeveer elke autorit naar m’n werk een soort mantra-achtige- gedachten geprobeerd over te stralen. 

Hou vol, hou vol, hou vol. Ik bleef erin geloven en elke keer dat ik hem zie, ben ik nog blij. Al loopt-ie er natuurlijk zelf bij alsof er niets aan de hand is. Speciaal voor Franska.nl heb ik ‘m even geïnterviewd, want hij is weer met iets moois bezig.

  Je gaat het theater in, zei je. Ik weet het al een beetje, maar voor de mensen die het nog niet gehoord hebben, wat ga je doen? 

Vanaf vandaag ga ik met een theatervoorstelling over mijn ontvoering door het land. We komen in 25 theaters. Aan de ene kant vertel ik mijn verhaal over de ontvoering. Met alle ups en downs. Over hoe de dood om me heen hing, maar ook over hoop en verbinding met de ontvoerders. Ik was veel op zoek naar wat me kracht en volharding gaf tijdens mijn ontvoering. Muziek hielp daar bij en juist deze muziek wordt door de laatste gitarist van de band Normaal gespeeld in de voorstelling. ‘Oerend hard’ was heel belangrijk voor me. Zou ik ooit nog oerend hard door kunnen gaan met mijn leven? Of zou ik, zoals de motorrijders in het liedje, nooit meer oerend hard doorgaan en tijdens mijn gevangenschap vermoord worden?

Met een regisseur en technicus hebben we er een intieme voorstelling van gemaakt. Door het licht zie je daadwerkelijk voor je, hoe klein mijn kamer was. Door de manier van spreken en soms ook naspelen kunnen de bezoekers ook bijna voelen hoe het was.

 Iedereen weet dat je heel lang (bijna twee jaar) gegijzeld bent geweest, hoe heb je het volgehouden? 

Door volharding. Door eer en trots in te zetten. Mij zouden ze er niet onder krijgen. Maar ook mijn familie wachtte, die kon ik niet in de steek laten.

Door contact te zoeken met de ontvoerders zodat ze hun menselijke kant wel in moesten gaan zetten.

Door visualisatie. Door mijn best te doen. Door hoop te houden.

Maar gelukkig werden de ontvoerders na een paar maanden ook wat minder streng.

Hoe komt het dat je zo jezelf bent gebleven? 

In het begin was dat wel moeilijk. Was ik sterk genoeg om trouw aan mezelf te blijven of zou ik mezelf verraden als gevolg van angst en overlevingsdrang? Ik het begin heb ik mezelf wel een aantal keer verloochend, maar daarna greep ik in. Ik liet mijn gedachten niet afpakken. Vanaf toen heb ik juist meer van mezelf laten zien. Ook dat wat zij niet op prijs stelden, maar dat dwong respect af.

Bleef je erin geloven dat je weer vrij zou komen? 

Niet altijd. Soms was de spanning te groot. Het wachten te lang, zodat de hoop wegsijpelde. Maar dan moest ik mezelf weer oppakken. En soms hielp het ook, dat er juist dan om een teken van leven werd gevraagd, waardoor ik me minder verlaten voelde.

 Heb je die verloren tijd geprobeerd in te halen? Heb je later alles uitgezocht wat er in die tussentijd gebeurd is? Bijvoorbeeld wat eraan gedaan is om je vrij te krijgen? Wat er allemaal over je gepubliceerd is? 

Inhalen kan niet. Ik geniet wel meer van m’n leven dan voorheen. Door dingen te doen die ik misschien vroeger zou uitstellen.

Eigen leven, plus dat van het gezin meer centraal stellen. Dingen waar ik geen zin in heb, ook niet meer, of minder te doen. Je hebt maar één leven. En veel ligt aan je eigen inzet en keuzes om het in te delen zoals jij het wilt doen. Soms moet je dan offers maken, maar dan krijg je er wel weer veel voldoening uit terug. En als het mislukt heb ik het in ieder geval gedaan.

Ik heb wel teruggelezen over wat er geschreven is en geprobeerd van mijn ouders, familie, vrienden, Artsen zonder Grenzen en Buitenlandse Zaken te horen wat ze allemaal gedaan hebben. Maar een echte zoektocht niet. Ik ben vrij, dat staat voorop. Ik wil me niet laten gijzelen door een zoektocht, of vragen hoe zou ik het hebben kunnen voorkomen of hoe mijn leven er nu uit zou hebben gezien.

Beetje zonde van mijn tijd ;-)

Je hebt boeken geschreven. En nu het theater in dus. Maar wat heb je nog meer in de tussentijd gedaan? 

Iets wat ik echt heel leuk vind, is dat ik een stichting ‘Free a girl’ heb opgericht, die minderjarige meisjes bevrijdt uit de seksindustrie. Vooral in India. Zij zitten daar ook onschuldig en willen ook naar huis.

En waar ben je nog meer mee bezig? Volgens mij kan jij echt niet stilzitten, toch?

Heel leuk ook is een bed and breakfast (www.hofboog.nl) die mijn vrouw en ik zijn begonnen onder een van de hofbogen in Rotterdam. We hebben alles zelf ontworpen en veel ook zelf geklust.

Wat ik denk dat leuk is om te doen, pak ik ook op. Dat wil ik mensen ook meegeven. Je verlangen omzetten in actie.

En thuis. Je vrouw komt uit Dagestan. Daar waar jij ontvoerd bent. Haar familie woont daar natuurlijk ook. Niemand wil dat je daar weer naartoe gaat, maar jou kennende zou je het rustig doen. Of niet? 

Nee ik ga niet. Die spanning wil ik mijn ouders niet aandoen. Die hebben zo’n tijd in ellende gezeten dat wil ik ze niet weer aandoen. 

En hoe doe je het dan met de familie daar? Die willen toch de kleinkinderen wel zien?

Mijn kinderen gaan een keer per jaar met hun moeder mee. Ik denk trouwens ook niet dat ik echt weer ontvoerd zou worden. 

 En last but not least, wanneer en waar kunnen we je zien? Wieke Biesheuvel wil dat ook graag weten namelijk. Misschien komen we wel samen. 

Gewoon even kijken op arjanerkel.nl.

Nou Wieke, zullen we dan maar een datum prikken?

Dankjewel Arjan.

Best een beetje gek om een familielid te interviewen. Maar ook wel weer bijzonder, want al die vragen zou ik hem op een familiefeestje nooit zo hebben gesteld. Mag die jongen ook eens rust hebben?

Vrijkaartjes winnen?

Ik mag er twee keer twee weggeven. Hier kun je zien waar de voorstelling te zien is. De voorstelling van vanavond is al uitverkocht.

Vanaf vanavond dus in het theater