Zuster Tinus, deel 5
Wat waren we blij met alle lieve reacties van jullie. En met de kaarten, knuffels, ballonnen en bloemen die hier aan de deur werden bezorgd de afgelopen tijd.
Het werkt echt, dat soort blijken van liefde.
Alleen zit er in het kader der milieu tegenwoordig geen plastic bekertje meer onder in die zak van de bezorgde bloemen. En dat wist ik dus niet. Ik was alleen maar blij met dat prachtige bos dat werd bezorgd op de dag dat manlief weer thuiskwam. Ik zette het dus nog even op de grond in de hoek van de keuken, en werkte eerst mijn to-do lijst nog even af. Daarna vinkte ik de checklist af met de zaken die absoluut in orde moesten zijn voordat manlief hier mocht revalideren, en daarna kwam mijn lief weer thuis, aten we gebak, huilden we tranen met tuiten, ging hij slapen en ging ik de bloemen even in een vaas zetten.
Ik pakte het karton op, zette die op het aanrecht en zette de schaar in het papier waarop stond dat het bij het oud papier mocht en …
En ik herinnerde me wel dat de bloemist bij afgifte al zei: let even op, want er lijkt erg veel water in te zitten! Maar ik begreep niet zo goed wat hij daarmee bedoelde. Sinds wanneer kunnen bloemen niet tegen water, dacht ik nog. Maar ik knipte dus een gat in de zak, en toen gebeurde het: er gutste toen een enorme hoeveelheid water over mijn aanrecht, en dat lekte meteen de oven in die zich daaronder bevindt.
Daarop begon de oven wat te piepen, alleen had ik niet zo gauw door dat het de oven was. Het was een geluid dat ik nog nooit had gehoord (want normaal plaats ik alleen eten in die oven, en nooit water). Het duurde dus ook even voor ik doorhad wat er gebeurde. Pas toen het gepiep overging in een alarm, begreep ik dat er iets niet goed was. Maar toen was het al te laat. Toen sloegen de stoppen al door en zaten we overal zonder stroom. En da’s heel onhandig als je iemand in huis hebt die gebruik maakt van een ziekenhuisbed dat alleen elektrisch te bedienen is.
Ehhh, ja … Hoe nu?
Dus mijn man maar wakker gemaakt (lekker begin op dag 1 van je revalidatie), en die heeft op afstand geroepen wat ik moest doen. De oven moest eruit getild worden, en ik moest zo snel mogelijk de stekker erachter uit het stopcontact zien te trekken.
Ik sjorde dus op veertien plekken aan de oven, maar dat kreng gaf geen centimeter mee. Ondertussen zag ik wel al dat het water tussen de driedubbele glaslaag was gezakt, en ik zag me alweer zitten met zo’n ovenruit dat altijd vies zou ogen. Bah.
Toen riep manlief van ver weg dat het ook nog mogelijk was dat de oven vastgeschroefd zat. En dat was zo! Ik zag inderdaad twee schroeven zitten aan weerskanten van de deur.
Oké. Dat kan ik! Losgeschroefd, weer wrikken, en ja hoor … de oven kwam gelukkig los.
Ik zal het verhaal verder wat inkorten, maar ik heb hem eruit weten te tillen (met behulp van mijn schoonzoon), de stekker eruit kunnen halen, het water opgedweild, de oven voor het keukenblok (op de grond) een nacht laten drogen, de ruitjes weten te demonteren en lappen, alles weer vastgezet, de stekker er weer ingedaan, geconstateerd dat de oven nog werkte, en deze met mijn zoon samen er weer ingeschroefd. Pffff …
Maar toen was ik al overspoeld met koekjes van eigen deeg, die dan weer niet uit die oven kwamen. Iedereen die hier binnen kwam, bleek zichzelf net zo grappig te vinden als ik mezelf altijd vind.
‘Ga je nu ook nog even je keuken verbouwen?’ ‘Maak jij niet wat overdreven schoon?’
‘Bakkerijtje begonnen?’ ’Had je nog niet al genoeg te doen?’ Enzovoort.
En pas toen de oven er weer inzat, hield dat op.
Maar ik was trots. Trots dat ik de oven had weten te redden, en dat helaas wel in huis, maar niet bij mij, de stoppen waren doorgeslagen. Ik had namelijk al best wat achter de rug toen dit gebeurde.
En voor jullie dus een tip; Mocht je ooit bloemen thuisbezorgd krijgen, let er dan op dat dat tegenwoordig in een losse zak met water zit. Zonder (nood)vaasje dus! Wist ik veel.
