Zoveel heb ik nog nooit gewogen
Ik ben blij met m’n lijf, maar een beetje minder lijf mag wel.
Ik schrik me een ongeluk als ik op de weegschaal stap. Zoveel heb ik nog nooit gewogen. Onmiddellijk schrap ik wijn, chocola en paprikachips. Maar of ik daar nou zo vrolijk van word…
Eigenlijk sta ik nooit op de weegschaal. Ik weeg al jaren hetzelfde en dat is misschien een beetje aan de hoge kant, maar ik vind het wel prima zo. Tenslotte ben ik geen 20 meer en hoef ik niet meer per se slank en strak te zijn.
Slank en strak is leuk, maar je moet er zoveel voor laten. Ik hou van mijn wijntje in de avond of bij het eten, ik ga graag uit eten, ben dol op allerlei dingen met roomsaus, kaas en spekjes en je kunt me ’s nachts wakker maken voor paprikachips en chocola. Tja, dan moet je niet zeuren over een kilootje meer. Dat doe ik dan ook niet: ik ben gezond, ik ben tevreden met mezelf. Prima zo.
Maar deze zomervakantie liep het een beetje uit de hand. Te veel wijn, te veel ijs, te veel vet eten. Dus toen ik dom genoeg was om tegen mijn Rob te zeggen: “Laat mij ook eens op die weegschaal,” schrok ik me een ongeluk. Zoveel had ik nog nooit gewogen, daar moest wat af. Dat wordt dus lijnen. Rob lijnt gezellig (of beter gezegd ongezellig) met me mee, al komen zijn extra kilo’s vooral van de prednison. We schrappen alle lekkere dingen en gooien ons op gezond leven. Fruit, groente, bewegen.
De eerste week valt me enorm mee. Waarschijnlijk zit ik gewoon nog zo vol dat ik een tijd vooruit kan zonder honger te krijgen. Aan het eind van de week ben ik twee kilo kwijt. Mooi toch? Maar dan week 2. Op tv zie ik alleen maar mensen eten, ik droom van frikandellen speciaal, Franse kaas en slagroomtaart (en ik hou niet eens van slagroomtaart). Bovendien blijft de weegschaal op hetzelfde nare gewicht hangen, wat mijn motivatie bepaald geen goed doet. Zonder lekker eten is alles een stuk minder gezellig. Wat is nou een weekend zonder chocola of chips? Rob houdt standvastig vol, dus voorlopig kan ik het niet maken om ons dieet los te laten. En dat wil ik ook niet. Ik kan dit, echt wel. Denk ik. Ik hoef geen sprietje te worden, nog een paar kilo en dan ben ik weer tevreden met m’n lijf. Nog even volhouden.
